ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 445

36/ 71
و آيا نديده‌اند كه به راستى ما براى آنان از آن چه قدرتمان به عمل آورده است چارپايانى آفريده‌ايم كه ايشان مالك آن شده‌اند (71)
36/ 72
و آن‌ها را براى ايشان رام ساخته‌ايم كه هم مركوبشان ز آن‌هاست و هم از آن‌ها مى‌خورند (72)
36/ 73
و براى ايشان در آن‌ها بهره‌ها و نوشيدنى‌ها هست، پس آيا شكرگزارى نمى‌كنند؟ (73)
36/ 74
و در برابر خداوند خدايانى برگزيدند كه شايد ايشان يارى شوند (74)
36/ 75
[امّا آن بت‌ها] توانايى يارى‌رسانى ايشان را ندارند و ايشان [بت‌پرستان، در روز قيامت‌] براى آن‌ها [بت‌ها] مانند لشكرى‌اند كه حاضر خواهند شد (75)
36/ 76
پس سخنشان تو را محزون نگرداند، قطعا ما آن چه را پنهان مى‌دارند و آن چه را آشكار مى‌دارند، مى‌دانيم (76) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
36/ 77
آيا انسان ندانسته است كه به راستى ما او را از نطفه‌اى آفريده‌ايم؟ آن‌گاه او دشمنى آشكار شده است (77)
36/ 78
و براى ما مثلى زد و آفرينش خود را فراموش كرد، گفت: «چه كسى اين استخوان‌ها را- در حالى كه آن پوسيده است- زنده مى‌گرداند؟» (78)
36/ 79
بگو: «همان كسى كه اوّلين بار آن را پديد آورده است، آن را زنده مى‌گرداند و او به هر آفرينشى داناست.» (79) اوّل: جانشين مفعول مطلق.
36/ 80
همان كسى كه براى شما از درخت سبز آتش پديد آورد، آن‌گاه شما از آن آتش مى‌افروزيد (80) الّذى: اسم موصول، بدل از موصول آيه‌ى پيشين.
36/ 81
و آيا كسى كه آسمان‌ها و زمين را آفريده است، قادر نيست كه مثل ايشان را بيافريند؟ آرى او قادر است، و او آفريننده‌ى داناست (81) أ: حرف استفهام تعجّبى انكارى، واو: حرف عطف. بلى: حرف جواب.
36/ 82
امر او وقتى كه چيزى را اراده كند فقط به آن مى‌گويد: «موجود شو» آن‌گاه بلافاصله موجود مى‌شود (82)
36/ 83
پس منزّه است آن كسى كه ملكوت هر چيزى به دست اوست و به سوى او نيز بازگردانده مى‌شويد (83) سبحان: مفعول مطلق براى فعل محذوف (اسبّح) الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور. ملكوت: مبتداى مؤخّر.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 445

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست