ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 449

36/ 77
و تنها نژاد او را باقى نهاديم (77) هم: ضمير فصل. الباقين: مفعول به دوّم.
37/ 78
و بر او در ميان آيندگان آوازه‌ى نيك نهاديم (78)
36/ 79
در ميان جهانيان سلام بر نوح (79)
37/ 80
به راستى ما بدين گونه نيكوكاران را جزا مى‌دهيم (80) كذلك: مفعول مطلق عاملش (نجزى) است.
37/ 81
راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)
36/ 82
سپس ديگران را غرقه كرديم (82)
37/ 83
و به راستى ابراهيم از پيروان اوست (83)
37/ 84
آن‌گاه كه قلبى سليم به درگاه پروردگارش آورد (84)
37/ 85
پس آن‌گاه به پدرش و قومش گفت: «چه چيزى مى‌پرستيد؟» (85) اذا: مفعول فيه، ظرف زمان، محلا منصوب، بدل از (اذ) در آيه‌ى پيشين.
37/ 86
«آيا به دروغ در برابر خداوند، خدايانى ديگر مى‌خواهيد؟» (86) افكا: مفعول به مقدّم، آلهة:
بدل از (افكا)
37/ 87
«پس گمان شما به پروردگار جهانيان چيست؟» (87) ما: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع.
37/ 88
سپس نظرى به ستارگان انداخت (88) نظرة: مفعول مطلق.
37/ 89
آن‌گاه گفت: «راستى من بيمارم.» (89)
37/ 90
پس پشت‌كنان از او روى برتافتند (90) مدبرين: حال و علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مدبرا) است.
37/ 91
سپس روى به خدايان آنان آورد و گفت: «چرا نمى‌خوريد؟» (91)
37/ 92
«شما را چه شده است كه سخن نمى‌گوييد؟» (92) ما: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع.
37/ 93
پس با دست راست ضربه‌اى شديد بر سر آنان زد (93) ضربا: مفعول مطلق براى فعل محذوف.
37/ 94
آن‌گاه شتابان به سوى او روى آوردند (94)
37/ 95
[ابراهيم‌] گفت: «آيا چيزى كه مى‌تراشيد، مى‌پرستيد؟» (95) ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب.
37/ 96
در حالى كه خداوند شما را و آن چه را كه مى‌سازيد، آفريده است (96)
37/ 97
گفتند: «براى او بنايى [كوره‌ى آتشى‌] برسازيد و او را در آتش بيندازيد.» (97)
37/ 98
آن‌گاه خواستند كه براى او نيرنگى كنند، ولى ما آنان را پست گردانديم (98) الاسفلين:
مفعول به دوّم، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن است.
37/ 99
و [ابراهيم‌] گفت: «راستى من به سوى پروردگارم روانم كه به زودى مرا هدايت خواهد فرمود.» (99)
37/ 100
«اى پروردگار من! براى من از شايستگان [فرزندانى‌] ببخش.» (100)
37/ 101
آن‌گاه او [ابراهيم‌] را به جوانى بردبار [اسماعيل‌] بشارت داديم (101)
37/ 102
و چون در مقام كوشش به او رسيد، گفت: «اى پسرك من! به راستى من در خواب ديدم كه سر تو را مى‌برم، پس ببين [در اين امر] چه نظر دارى؟» گفت: «اى پدر عزيز من! به آن چه مأمور شده‌اى، انجام بده، كه اگر خدا بخواهد مرا از صابران خواهى يافت.» (102) مع: مفعول فيه، ظرف مكان. ما ذا: اسم استفهام، مفعول به براى (ترى) محلا منصوب.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 449

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست