ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 476

40/ 78
و به راستى قبل از تو پيامبرانى را فرستاديم كه از [قصّه‌] بعضى از آنان با تو گفته‌ايم و از [قصّه‌] بعضى از آنان با تو نگفته‌ايم، و هيچ پيامبرى حق ندارد كه جز به اذن الهى معجزه‌اى بياورد. پس هرگاه امر الهى فرارسد، [بين اهل كفر و اهل ايمان‌] به حق داورى شود و باطل‌انگاران انگاران در آنجا زيانكار شوند (78) من: هر دو مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع. ما: حرف نفى. الّا:
حرف استثنا. هنالك: اسم اشاره، مفعول فيه، ظرف مكان، محلا منصوب.
40/ 79
خداوند كسى است كه براى شما چارپايان را آفريده است تا بر برخى از آن‌ها سوار شويد و از بعضى از آن‌ها بخوريد (79)
40/ 80
و در آن‌ها براى شما منافعى هست و نيز به وسيله‌ى آن‌ها به مقصدى كه در دل‌هايتان است، برسيد، و بر روى آن‌ها و بر كشتى‌ها حمل شويد (80) لام: لام تعليل مقدّر به (ان) ناصبه.
40/ 81
و به شما آيات خويش را نشان مى‌دهد، پس كدام يك از آيات الهى را انكار مى‌كنيد؟ (81) اىّ: اسم استفهام، مفعول به مقدّم.
40/ 82
آيا در روى زمين سير نكرده‌اند كه ببينند عاقبت كسانى كه قبل از آنان بوده‌اند چگونه بوده است؟ آنان بيشتر از ايشان و نيرومندتر و پراثرتر در روى زمين بوده‌اند، ولى آن چه فراهم مى‌آورند، ايشان را بى‌نياز نساخت (82) كيف: اسم استفهام، خبر براى (كان) محلا منصوب.
قوة: تمييز.
40/ 83
و آن‌گاه كه پيامبرانشان براى ايشان دلايل آشكار آوردند، به آن چه از علم نزد خود داشتند، شادمان شدند [غرور ورزيدند] و جزاى آن چه به ريشخندش مى‌گرفتند، آنان را فروگرفت (83)
40/ 84
و هنگامى كه خشم ما را ديدند، گفتند: «تنها به خداوند ايمان آورديم و به آن چه شرك‌ورزان بوديم، كفر ورزيديم.» (84) وحده: حال و ها: مضاف اليه، محلا مجرور. مشركين: خبر براى (كان).
40/ 85
ولى هنگامى كه خشم ما را ديدند، ديگر ايمانشان برايشان سودى نداد، اين سنت الهى است كه در بين بندگانش رايج بوده است، و كافران در آنجا زيانكار شدند (85) سنّة: مفعول مطلق براى فعل محذوف. الّتى: اسم موصول، صفت براى (سنّة)، محلا منصوب.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 476

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست