ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 56

3/ 46
«و در گهواره با مردم و در ميانسالى [به وحى‌] سخن مى‌گويد و از شايستگان است.» (46) كهلا: حال.
3/ 47
[مريم‌] گفت: «اى پروردگار من! چگونه مرا فرزندى باشد در حالى كه هيچ بشرى به من دست نزده است؟» گفت: « [امر الهى‌] چنين است.» خداوند هر چه بخواهد مى‌آفريند، هرگاه به امرى اراده فرمايد فقط به آن مى‌گويد: «موجود شو» پس موجود مى‌شود (47) انّى: اسم استفهام، مبنى، حال، محلا منصوب. كذلك: خبر براى مبتداى محذوف (الامر) محلا مرفوع.
3/ 48
و به او كتاب و حكمت و تورات و انجيل مى‌آموزد (48) الكتاب: مفعول به دوّم.
3/ 49
و [او] پيامبرى به سوى بنى اسرائيل [مى‌فرستد كه به ايشان مى‌گويد:] به راستى من از جانب پروردگارتان براى شما معجزه‌اى آورده‌ام كه من براى شما از گل [چيزى‌] مثل شكل پرنده مى‌سازم، سپس در آن مى‌دمم آن‌گاه به اذن الهى پرنده‌اى مى‌شود و به اذن الهى نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى‌بخشم و مردگان را زنده مى‌كنم و از آن چه مى‌خوريد و از آن چه در خانه‌هايتان ذخيره مى‌كنيد به شما خبر مى‌دهم، اگر مؤمن باشيد به راستى در اين [معجزات‌] براى شما نشانه‌ى عبرت است (49) رسولا: مفعول به براى فعل محذوف (يجعله) ياء: اسم انّ محلا منصوب، و جمله‌ى جئتكم: خبر انّ، محلا مرفوع. الموتى: مفعول به، تقديرا منصوب.
3/ 50
و تصديق‌كننده‌ى تورات هستم كه پيش از اين نازل شده است و [آمده‌ام‌] تا بعضى از آن چه بر شما حرام شده است، بر شما حلال كنم و از جانب پروردگارتان براى شما معجزه‌اى آورده‌ام. پس، از خداوند پروا كنيد و از من فرمان بريد (50) مصدّقا: حال. لما: جارّ و محلا مجرور، مفعول به براى شبه فعل مصدقا، محلا منصوب و بين: مفعول فيه، ظرف مكان و يدىّ: مضاف اليه، علامت جرّ آن (ياء) است و ياء: مضاف اليه، محلا مجرور. لا حلّ: فعل مضارع منصوب به (ان) مقدّر. الّذى: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. اطيعون: فعل امر و نون: حرف وقايه و حرف (ياء) از آخر براى تخفيف حذف شده است كه مفعول به آن و محلا منصوب است.
3/ 51
به راستى خداوند، پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را بپرستيد كه اين راهى راست است (51) هذا: مبتدا، محلا مرفوع.
3/ 52
پس وقتى كه عيسى كفر ايشان را احساس كرد، گفت: «ياوران من در راه خدا كيستند؟» حواريون [ياران عيسى‌] گفتند: «ما ياوران [دين‌] الهى هستيم، به خداوند ايمان آورده‌ايم و گواه باش كه ما فرمانبرداريم» (52) فاء: حرف استئنافيه، لمّا: مفعول فيه، ظرف زمان، عيسى:
فاعل، تقديرا مرفوع. مسلمون: خبر، علامت رفع آن (واو) است و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مسلم) است.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 56

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست