ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 572

72. [سوره‌ى جنّ، مكّى، 28 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
72/ 1
بگو: «به من وحى شده است كه به راستى گروهى از جن [به آيات قرآن‌] گوش فرا دادند،» سپس گفتند: «واقعا ما قرآنى عجيب شنيديم.» (1) مصدر مؤوّل انّه استمع: نايب فاعل، محلا مرفوع.
72/ 2
«كه به سوى راستى هدايت مى‌كند، پس به آن ايمان آورديم، و هرگز به پروردگارمان احدى را شريك قرار نمى‌دهيم.» (2)
72/ 3
«به راستى كه برتر است مقام پروردگار ما، همسر و فرزندى برنگزيده است.» (3) جمله‌ى ما اتخذ صاحبة و لا ولدا: خبر براى (انّ) محلا مرفوع. و (انّ) معطوف است بر محلّ ضمير در (به) در (آمنّا به).
72/ 4
«و به راستى نادان ما [ابليس‌] بود كه درباره‌ى خداوند سخن ياوه گفت.» (4) انّه كان:
معطوف است به (انّه تعالى)، جمله‌ى كان يقول: خبر براى (انّ) محلا مرفوع و جمله‌ى يقول سفيهنا: خبر براى (كان) محلا منصوب.
72/ 5
«و به راستى ما گمان مى‌كرديم كه هرگز انس و جن بر خداوند دروغ نمى‌بندند.» (5) ان:
مخفّفه از (انّ) مثقّله و ضمير شأن (هاء) اسم آن محذوف است.
72/ 6
«و به راستى كه مردانى از انسان‌ها به مردانى از جنّيان پناه مى‌بردند و بر گمراهيشان مى‌افزودند.» (6) دهقا: مفعول به دوّم.
72/ 7
«و بى‌گمان آنان گمان مى‌كردند همان گونه كه شما گمان مى‌كنيد كه واقعا خداوند هرگز احدى را [به رسالت‌] برنمى‌انگيزد.» (7) ان: مخفّفه از مثقّله.
72/ 8
«و البتّه ما در آسمان جستجو كرديم و آن را سرشار از نگهبانان توانا و شهاب‌ها يافتيم.» (8) حرسا: تمييز.
72/ 9
«و همانا ما خود در آسمان براى استراق سمع در نشستنگاه‌هايى مى‌نشستيم، ولى اكنون هركس استراق سمع كند، شهابى در كمين دارد.» (9) مقاعد: مفعول مطلق. من: اسم شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع.
72/ 10
«و بدون شك ما نمى‌دانيم كه آيا درباره‌ى اهل زمين شر خواسته شده است، يا پروردگارشان درباره‌ى ايشان هدايت خواسته است.» (10) ام: حرف عطف.
72/ 11
«و قطعا از ميان ما بعضى صالحانند و نيز از ميان ما غير اين، ما گروه‌هاى گوناگونيم.» (11) دون: مفعول فيه، ظرف مكان.
72/ 12
«و به راستى ما مى‌دانيم كه هرگز نمى‌توانيم خداوند را در زمين به ستوه آوريم، و هرگز نمى‌توانيم او را با گريختن خود درمانده گردانيم.» (12) ان: مخفّفه از (انّ) مثقّله و اسم آن ضمير شأن (هاء) محذوف است. هربا: حال.
72/ 13
«و به راستى ما هنگامى كه [نداى‌] هدايت را شنيديم، به آن ايمان آورديم، پس هركس به پروردگارش ايمان ورزد، از نقصان و ستمى خوف نداشته باشد.» (13) الهدى: مفعول به، تقديرا منصوب. من: اسم شرط جازم، مبتدا، محلا مرفوع. لا: مورد اوّل حرف نفى و دوّمى حرف زايد براى تاكيد.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 572

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست