ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 576

74/ 18
به راستى او [كج‌] انديشيد و سنجيد (18)
74/ 19
پس مرگ بر او باد چگونه سنجيد؟ (19) كيف: اسم استفهام، حال عاملش (قدّر) محلا منصوب.
74/ 20
باز مرگ بر او باد چگونه سنجيد (20) ثمّ: حرف عطف.
74/ 21
سپس نگريست (21)
74/ 22
آن‌گاه ترش‌رويى كرد و چهره در هم كشيد (22)
74/ 23
سپس پشت كرد و تكبّر ورزيد (23)
74/ 24
و گفت: «اين [قرآن‌] جز جادويى روايت شده نيست.» (24) ان: حرف نفى، الّا: حرف حصر، هذا: مبتدا، محلا مرفوع و سحر: خبر آن.
74/ 25
«اين جز سخن بشر نيست.» (25)
74/ 26
به زودى او را به دوزخ درآورم (26)
74/ 27
و تو چه دانى كه دوزخ چيست؟ (27) ما: هر دو اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع.
74/ 28
نه باقى مى‌گذارد، نه رها مى‌سازد (28)
74/ 29
سياه گرداننده‌ى پوست‌هاست (29) لوّاحة: خبر براى مبتداى محذوف (هى)
74/ 30
بر آن [دوزخ‌] نوزده [ملك عذاب‌] است (30) عليها: خبر مقدّم، محلا مرفوع، تسعة عشر:
هر دو جزء عدد مبنى، مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع.
74/ 31
و ما مأموران آتش را جز از فرشتگان نگماشته‌ايم، و شماره‌ى ايشان را جز آزمايشى براى كفرورزان قرار نداده‌ايم تا اهل كتاب [يهود و نصارا] يقين حاصل كنند، و اهل ايمان نيز بر ايمان خود افزون كنند، و اهل كتاب و مؤمنان ترديد نورزند، و تا بيماردلان و كفرورزان بگويند:
«خداوند از اين توصيف چه چيز اراده كرده است؟» بدين گونه خداوند هركس را بخواهد گمراه مى‌گذارد و هركس را بخواهد هدايت مى‌كند، و لشكريان پروردگارت را جز خود او نمى‌شناسد، و اين [آيات قرآن‌] جز اندرزى براى بشر نيست (31) الّا: هر چهار مورد حرف حصر. ملائكه و فتنه: مفعول به دوّم. ايمانا: تمييز. الّذين: هر چهار مورد فاعل، محلا مرفوع.
ما ذا: اسم استفهام، مفعول به مقدّم، محلا منصوب. مثلا: حال از (هذا)، هو: فاعل، محلا مرفوع. هى: مبتدا، محلا مرفوع.
74/ 32
چنين نيست [كه پندارند]؛ سوگند به ماه (32) كلّا: حرف ردع (منع كردن) واو: واو قسم‌
74/ 33
و سوگند به شب آن‌گاه كه روى برتابد (33)
74/ 34
و سوگند به صبح آن‌گاه كه روشن گردد (34)
74/ 35
بدون شك آن [آيات قرآن يا حوادث قيامت‌] يكى از پديده‌هاى بزرگ است (35) لام:
مزحلقه‌
74/ 36
هشدار بخشنده‌ى بشر است (36) نذيرا: حال از (احدى)
74/ 37
براى هركس از شما كه بخواهد پيش افتد يا بازپس ماند (37)
74/ 38
هر كسى در گروه كردار خويشتن است (38)
74/ 39
به جز اصحاب يمين (39) الّا: حرف استثنا، اصحاب: مستثنى.
74/ 40
كه در باغ‌هاى بهشت از هم‌ديگر پرسش كنند (40)
74/ 41
درباره‌ى گناهكاران (41)
74/ 42
كه چه چيزى شما را به دوزخ كشاند؟ (42) ما: اسم استفهام، مبتدا، محلا مرفوع و جمله‌ى بعدى خبر است و محلا مرفوع.
74/ 43
گويند: «ما از نمازگزاران نبوديم.» (43) نك: فعل مضارع مجزوم، و (نون) براى تخفيف از آخر آن حذف شده است.
74/ 44
و مسكين را اطعام نمى‌كرديم (44)
74/ 45
با بيهوده‌گويان بيهوده گويى مى‌كرديم (45) مع: مفعول فيه، ظرف مكان.
74/ 46
و روز جزا را تكذيب مى‌كرديم (46)
74/ 47
تا آن كه مرگ به سراغمان آمد (47) حتّى: حرف جرّ و غايت.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 576

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست