79/ 16 آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدّس طوى ندا در داد (16) 79/ 17 [فرمود:] به سوى فرعون برو، به راستى او طغيان كرده است (17) 79/ 18 و بگو: «آيا بر آنى كه به پاكى گرايى؟» (18) 79/ 19 «و تو را به جانب پروردگارت هدايت كنم تا خشيت يابى؟ (19) 79/ 20 پس به او معجزهى بزرگ نشان داد (20) 79/ 21 آنگاه او كذب ورزيد و عصيان كرد (21) 79/ 22 سپس شتابان پشت كرد (22) 79/ 23 و [ساحران را] گرد آورد و ندا در داد (23) 79/ 24 و گفت: «من پروردگار برترين شمايم.» (24) 79/ 25 آنگاه خداوند او را به عقوبت آخرت و دنيا فروگرفت (25) 79/ 26 به راستى در اين امر براى هر كسى كه خشيت ورزد، مايهى عبرتى است (26) لام: لام تاكيد. 79/ 27 آيا شما از نظر آفرينش استوارتريد يا آسمان كه آن را بنا نهاده است؟ (27) 79/ 28 سقفش را بلند برافراشت و آن را استوار ساخت (28) 79/ 29 و شبش را تاريك گردانيد و روزش را آشكار ساخت (29) 79/ 30 و بعد از آن زمين را گسترش داد (30) 79/ 31 از آن آبش و چراگاهش را بيرون آورد (31) 79/ 32 و كوهها را لنگر آن ساخت (32) 79/ 33 براى استفادهى شما و چارپايانتان (33) متاعا: مفعول مطلق براى فعل محذوف. 79/ 34 هنگامى كه آن هنگامهى بزرگتر فرارسد (34) 79/ 35 روزى كه انسان آن چه كوشيده است، ياد آورد (35) ما: حرف مصدرى. 79/ 36 و دوزخ براى هركس كه درنگرد، آشكار شود (36) 79/ 37 و امّا هركس طغيان ورزيده باشد (37) امّا: حرف شرط غير جازم. من: اسم موصول، مبتدا، محلا مرفوع. 79/ 38 و زندگى دنيا را برگزيده باشد (38) 79/ 39 بىگمان دوزخ جايگاه اوست (39) هى: ضمير فصل. 79/ 40 و امّا هركس كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيده، و نفس را از هوس بازداشته باشد (40) 79/ 41 بىشك بهشت جايگاه اوست (41) 79/ 42 از تو دربارهى قيامت پرسند كه وقوع آن چه وقت است؟ (42) ايّان: اسم استفهام، ظرف زمان، خبر مقدّم، محلا مرفوع و مرساها: مبتداى مؤخّر محلا مرفوع، و ها: مضاف اليه، محلا مجرور. 79/ 43 تو در چه مقامى كه از آن ياد مىكنى؟ (43) م- ما: اسم استفهام، محلا مجرور. انت: مبتداى مؤخّر، محلا مرفوع. 79/ 44 منتهاى دانستن آن با پروردگار توست (44) 79/ 45 جز اين نيست كه تو هشداردهندهى كسى هستى كه از آن بترسد (45) من: اسم موصول، مضاف اليه، محلا مجرور. 79/ 46 روزى كه آن را ببينند، گويى كه جز شبى يا بامدادش [در دنيا] درنگ نكردهاند (46) الّا: حرف حصر. عشيّه: مفعول فيه، ظرف زمان.