نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 68
3/ 141 و تا اين كه خداوند كسانى را كه ايمان آوردهاند پاك سازد و كافران را تباه گرداند (141) 3/ 142 آيا گمان بردهايد كه داخل بهشت مىشويد در حالى كه هنوز خداوند كسانى از شما را كه جهاد كردهاند و شكيبايان را معلوم نداشته است (142) ام: حرف منقطعه به معنى بل. يعلم: فعل مضارع، منصوب به آن مقدّر. 3/ 143 و شما مرگ را قبل از آن كه با آن روياروى شويد، [بعد از جنگ بدر] سخت آرزو كرديد، سر انجام آن را [در جنگ احد] ديديد و خود نگاه مىكرديد (143) 3/ 144 و محمد (ص) جز پيامبرى نيست كه قبل از او نيز پيامبرانى بودهاند. آيا اگر او بميرد يا كشته شود از آيين خود [به دورهى جاهليّت] بازمىگرديد؟ و هركس كه به آيين پيشين خود بازگردد، هرگز هيچ زيانى به خداوند نمىرساند و به زودى خداوند سپاسگزاران را پاداش مىدهد (144) ما: حرف نفى مهمل، محمد: مبتدا، الّا: حرف حصر و رسول: خبر. قد: حرف تحقيق. أ: حرف استفهام، فاء: حرف عطف. ان: حرف شرط جازم. 3/ 145 و هيچ كسى جز به اذن الهى نمىميرد [چون مرگ] نوشتهاى مدّتدار است و هركس پاداش دنيا را بخواهد به او از آن مىبخشيم و هركس پاداش آخرت را بخواهد از آن به او مىدهيم و به زودى سپاسگزاران را پاداش مىدهيم (145) كتابا: مفعول مطلق براى فعل محذوف (كتب ذلك كتابا) مؤجلا: صفت آن. 3/ 146 و چه بسا پيامبرى كه همراه او جماعت فراوان كارزار كردند و در برابر آنچه در راه خدا به آنان رسيد، سستى نورزيدند و ناتوان نشدند و زبونى نشان ندادند، و خداوند شكيبايان را دوست دارد (146) كايّن: اسم كنايه كه بر عدد كثير دلالت مىكند. اصل آن اىّ است و به اوّل آن حرف تشبيه (كاف) درآمده و در كتابت حرف (نون) به آن اضافه كنند كه از اصل واژه نيست، مبنى و مبتدا، محلا مرفوع. لام: حرف جرّ و ما: اسم موصول، محلا مجرور و ما: هر سه مورد حرف نفى است. 3/ 147 و سخن آنان جز اين نبود كه گفتند: «اى پروردگار ما، گناهان ما و گز افكارى ما را در كارمان بيامرز و قدمهاى ما را استوار بدار و ما را بر قوم كافران پيروز گردان (147) الّا: حرف حصر. 3/ 148 آنگاه خداوند به آنان پاداش دنيا و پاداش نيك آخرت عطا فرمود و خداوند نيكوكاران را دوست دارد (148)
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 68