ترجمه قرآن و نكات نحوى آن - برزى، اصغر

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 77

4. [سوره‌ى نساء (زنان)، مدنى، 176 آيه‌]
به نام خداوند بخشنده‌ى مهربان‌
4/ 1
هان! اى مردم، از پروردگارتان پروا كنيد، او كه شما را از يك‌تن [آدم‌] آفريد و همسر او را نيز از او پديد آورد و از آن دو مردان و زنان بسيارى پراكنده كرد، و از خداوندى كه به نام او از يكديگر درخواست مى‌كنيد و نيز از [بريدن رشته پيوند] خويشاوندان، پروا نماييد، به راستى كه خداوند همواره بر شما مراقب است (1) الناس: بدل از اىّ. الّذى: صفت براى ربّ. كان:
فعل ناقص، اسم آن ضمير مستتر (هو) است. رقيبا: خبر آن. جمله‌ى كان عليكم رقيبا: خبر انّ، محلا مرفوع.
4/ 2
و اموال يتيمان را به آنان بازگردانيد و پليد [اموال ناپاك خود] را با پاك عوض نكنيد، و اموال ايشان را با اموال خود مخوريد كه اين گناهى بزرگ است (2) اموال: مفعول دوّم.
جمله‌ى كان حوبا كبيرا: خبر انّ، محلا مرفوع.
4/ 3
و اگر بيم داريد كه در ميان دختران يتيم به عدالت رفتار نكنيد، آن‌گاه آن چه براى شما از زنان [ديگر] پسند افتد، دو و سه و [يا] چهار تن را به همسرى درآوريد، پس اگر مى‌ترسيد كه به عدالت رفتار نكنيد، يك [زن آزاد] يا آن چه را ملك يمين [كنيز] شما باشد، [به همسرى درآوريد]، اين نزديكتر است تا ستم نكنيد (3) الّا- ان: حرف ناصبه و مصدرى+ لا: حرف نفى. ما: اسم موصول، مفعول به، محلا منصوب. مثنى: حال يا بدل از اسم موصول ما.
واحدة: مفعول به براى محذوف (انكحوا) ايمان: فاعل. ذلك: مبتدا، محلا مرفوع. ادنى:
خبر، تقديرا مرفوع.
4/ 4
و مهر زنان را با خوشدلى به آنان بدهيد، پس اگر خودشان چيزى از آن با خوشدلى به شما بخشيدند، آن را گوارا و نوشين بخوريد (4) صدقات: مفعول به، علامت نصب آن كسره است. نحلة: حال از ضمير فاعل. نفسا: تمييز. هنيئا و مريئا: هر دو مورد حال از ضمير (هاء) در فعل فكلوه است.
4/ 5
اموالتان را- كه خداوند شما را به سرپرستى آن برگماشته است- به كم‌خردان ندهيد، ولى از [درآمد] آن به آنان بخورانيد و به ايشان پوشاك دهيد و به آن‌ها سخنى پسنديده بگوييد (5) اموال: مفعول به دوّم. كم: مضاف اليه، محلا مجرور. الّتى: صفت براى اموال. قياما: مفعول به. قولا: مفعول به.
4/ 6
و يتيمان را بيازماييد تا وقتى كه به حدّ زناشويى برسند، آنگاه اگر در ايشان رشدى [خردمندى و كاردانى‌] يافتيد اموالشان را به ايشان برگردانيد و آن [اموال‌] را به اسراف و شتاب [از ترس اين كه يتيمان‌] بزرگ شوند، نخوريد. و هركس كه توانگر باشد، بايد [از مزد سرپرستى‌] خوددارى كند و آن‌كس كه تنگدست باشد بايد در حدّ عرف [از آن‌] بخورد. پس هرگاه كه اموالشان را به آنان برگردانديد بر آنان گواه بگيريد كه خداوند حسابرسى را كافى است (6) بالله: جارّ و مجرور، فاعل كفى، محلا مرفوع. حسيبا: تمييز.

نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 77

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست