2/ 58 و [ياد آريد] زمانى را كه فرموديم: «به اين شهر درآييد، و از آن هرجا كه خواستيد به فراوانى بخوريد و از دروازه سجده كنان وارد شويد و بگوييد: حطه (خدايا! بار گناهان ما را بريز) تا خطاهايتان را براى شما بيامرزيم و به زودى پاداش نيكوكاران را خواهيم افزود» (58) رغدا و سجدا: هر دو مورد حال. حطة: خبر براى مبتداى محذوف، (سؤالنا حطه). تغفر: فعل مجزوم، جواب طلب. 2/ 59 سپس آنان كه ستم كرده بودند سخن را به غير آن چه به ايشان گفته شده بود، تبديل كردند و بر آنان كه ستم كردند، به خاطر اين كه نافرمانى پيشه كرده بودند، عذابى از آسمان فروفرستاديم (59) الّذين: اسم موصول، فاعل، محلا مرفوع. غير: صفت قولا. الّذى: مضاف اليه، محلا مجرور. رجزا: مفعول به، يفسقون: خبر كانوا، محلا منصوب. 2/ 60 و [ياد آريد] زمانى را كه موسى براى قوم خود آب خواست، فرموديم: «با عصايت بر آن سنگ بزن.» آنگاه دوازده چشمه از آن جارى شد. هر گروهى آبشخور خود را بشناختند. [فرموديم:] «از روزى خداوند بخوريد و بياشاميد ولى در روى زمين فساد برپامكنيد» (60) اثنتا: فاعل، علامت رفع آن (الف) است و (نون) در حالت اضافه حذف شده است. عشرة: جزء دوّم عدد، مبنى بر فتح. عينا: تمييز. مفسدين، حال، منصوب، علامت نصب آن (ياء) و حرف (نون) عوض از تنوين در مفرد آن (مفسدا) است. 2/ 61 و [ياد آريد] زمانى را كه گفتيد: «اى موسى! هرگز بر يك خوراك تاب نياوريم. پس از پروردگارت براى ما بخواه تا از آنچه زمين، از سبزيش و خيارش و سيرش و عدسش و پيازش، مىروياند، براى ما بيرون آرد.» موسى گفت: «آيا آن را كه پستتر است با چيزى كه آن بهتر است بدل مىكنيد؟ به شهرى فرودآييد كه بىشك آنچه خواستيد، براى شماست،» بر آنان [نشان] خوارى و بينوايى زده شد و به خشمى از جانب خداوند گرفتار آمدند. آن به اين سبب است كه البتّه ايشان به آيات خداوند كفر مىورزيدند و پيامبران را به ناحق مىكشتند، آن به سبب اين است كه نافرمانى كردند و از حد در مىگذشتند (61) اذ: (- بقره/ 49) ربّ: مفعول به. يخرج: جواب طلب، مجزوم. ممّا- من+ ما: جارّ و مجرور. الّذى: مفعول به، محلا منصوب. هو: هر دو مورد مبتدا، محلا مرفوع. ادنى: خبر، تقديرا مرفوع. مصرا: مفعول به. ذلك: هر دو مورد مبتدا، محلا مرفوع.