نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 99
4/ 128 اگر زنى از ناسازگارى يا روىگردانى شوهرش بيم داشته باشد، بر آن دو گناهى نيست كه در ميان خودشان به نوعى آشتى كنند و آشتى بهتر است و بخل در جانها جاى دارد و اگر نيكوكارى كنيد و پارسايى نماييد، قطعا خداوند به آن چه انجام مىدهيد آگاه است (128) واو: استئنافيه. ان: حرف شرط. امرأة: فاعل براى فعل محذوف. نشوزا: مفعول به. جناح: اسم لاى نفى جنس. صلحا: مفعول مطلق. الانفس: نائب فاعل. خبيرا: خبر كان. 4/ 129 و شما هرگز نمىتوانيد ميان زنان [خود] به دادگرى رفتار كنيد هر چند [در دادگرى] حريص باشيد، پس يكسر به يكسوى [به جانب يك همسر] ميل مكنيد تا آن [ديگرى] را بلاتكليف واگذاريد و اگر آشتى كنيد و پارسايى نماييد قطعا خداوند خطاپوش خطابخش است (129) كلّ: جانشين مفعول مطلق. جملهى كان غفورا رحيما: خبر انّ، محلا مرفوع. 4/ 130 و اگر [زن و مرد] از همديگر جدا شوند، خداوند هريك را با گشايش خويش بىنياز گرداند و خداوند گشايشگر حكيم است (130) كلا: مفعول به. حكيما: خبر دوّم. 4/ 131 و آن چه در آسمانها و آن چه در زمين است از آن خداوند است و يقينا به آنان كه قبل از شما كتاب داده شدهاند و به خود شما سفارش كرديم كه از خداوند پروا كنيد، و اگر كفر بورزيد [بايد بدانيد كه] آن چه در آسمانها و آن چه در زمين است از آن خداوند است و خداوند بىنياز ستايش شده، است (131) ما: در هر چهار مورد اسم موصول، مبنى. مورد اوّل: مبتدا، محلا مرفوع و مورد سوّم: اسم انّ، محلا منصوب. موارد ديگر معطوفند. 4/ 132 و آن چه در آسمانها و آن چه در زمين است از آن خداوند است و خداوند در كارسازى بسنده است (132) باللّه: جارّ و مجرور، فاعل، محلا مرفوع. وكيلا: تمييز. 4/ 133 هان! اى مردم! اگر [خداوند] بخواهد، شما را [از ميان] مىبرد و ديگرانى را [به جاى شما پديد] مىآورد و خداوند بر اين امر تواناست (133) 4/ 134 هركس ثواب دنيا بخواهد [بىشك بايد بداند كه] ثواب دنيا و آخرت در درگاه خداوند است و خداوند شنواى بيناست (134) من: اسم شرط جازم، مبنى، مبتدا، محلا مرفوع و جملهى كان يريد ثواب الدّنيا: خبر آن، محلا مرفوع. عند: مفعول فيه، ظرف مكان. ثواب: مبتداى مؤخّر. بصيرا: خبر دوّم.
نام کتاب : ترجمه قرآن و نكات نحوى آن نویسنده : برزى، اصغر جلد : 1 صفحه : 99