154- و نگوييد براى آن كسانى كه كشته مىشوند به جهاد در راه خدا كه ايشان مردگانند؛ بلكه ايشان زندهاند و ليكن شما درك نمىكنيد زنده بودن ايشان را. 155- و البته امتحان و آزمايش كنيم شما را قطعا به چيزى كه پيش آمد شما شود از ترس و گرسنگى و كم شدن مالها و از بين رفتن نفوس و كم شدن خوراكىها و ميوهجات. و مژده بده صبر كنندگان در اين امتحانات را. 156- آنهايى كه اگر برسد به آنها مصيبتى بگويند اين جمله و اين عبارت را: إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ يعنى: ما ملك خداييم و البته ما به سوى خدا برخواهيم گشت؛ كه خدا مالك است و ما هالك. 157- آن گروه كه در اين موقع چنين گويند و صبر كنند بر آن پيش آمد بر ايشان درودهاست از جانب پروردگارشان؛ و رحمت است. و اينها هستند كه راه يافتهاند. 158- كوه صفا و مروه كه در مكه است البته از نشانههاى خداست؛ پس هر كس حج كرد خانه كعبه را به اعمال مخصوص به آن، يا عمره بجاى آورد (كه آن قسمتى است از اعمال در مكه) پس گناهى بر او نيست كه طواف بكند و سعى و رفت و آمد نمايد به صفا و مروه؛ (چون قبل از اسلام مشركين روى صفا و مروه بتها را مىگذاشتند، مسلمانان گمان كردند سعى در آنجا گناه است؛ اين آيه آمد و پيغمبر فرمود: نخير، بلكه واجب است). و هر كس رغبت كند به خيرى و انجام دهد آن را پس البته خدا جزا دهنده آن است؛ و داناست به هر چيز. 159- آن كسانى كه كتمان مىكنند آنچه را ما فرستاديم از حجتها و راهنماييها بعد از اينكه آشكار كرديم آن را براى مردم در كتاب خود ايشانند كه لعنت مىكند خدا آنها را و لعنت مىكنند به آنها لعنت كنندگان. 160- مگر آنها كه توبه كردند و اعمال نيك كردند و براى مردم بيان كردند آنچه را كه در كتاب ايشان بود؛ پس مىپذيرم توبه ايشان را. و من بسيار قبول كننده توبه و رحم كنندهام. 161- البته آن كسانى كه كافر شدند و مردند در حال كفر، بر ايشان است لعنت خدا و ملائكه و لعنت تمام مردم. 162- ايشان هميشه بمانند در جهنم، نه كم مىشود عذاب ايشان و نه ايشان مهلت داده مىشوند. 163- و خداى شما خداى يكتاست كه نيست خدايى مگر او. اوست بخشاينده مهربان.