164- البته در خلقت آسمانها و زمين و اختلاف شب و روز و كشتيها كه حركت مىكنند در دريا به منفعت مردم و آبى كه فرستاده خدا از آسمان و زنده كرد به وسيله آن، زمين را بعد از مردنش، و پراكنده كرد در زمين هر جنبنده و حيوانى را، و در گردانيدن بادها از اين سو به آن سو، و ابرى كه مسخّر و فرمانبردار است ميان آسمان و زمين، در تمام آنچه به شمار رفت از موجودات البته نشانهها و علامتهاست از براى گروهى كه تعقّل كنند؛ (و استدلال نمايند بر وجود خداوند داناى تواناى بىنياز كه هر يك از موجودات را با رعايت حكمت و مصلحت در نهايت انتظام و استحكام ايجاد نموده). 165- و بعضى از مردم بتها را همتاى خدا مىگيرند و دوست دارند آن بتها را مثل دوست داشتن خدا، و آنهايى كه ايمان آوردهاند، خدا را بيشتر از هر چيز دوست دارند. و هر گاه ببينند ستمكاران برخورد عذاب را كه تمام قوّت براى خداست و خدا سخت عذاب است آن وقت بفهمند كه چه بد كردهاند. 166- ياد آور وقتى كه بيزارى جويند پيروى شدگان از پيروان خود و پيشوايان در گمراهى از تابعين خود بر كنارى جويند ببينند همگى عذاب را و بريده شود رابطههاى آنها. 167- و گويند آنهايى كه تابع و پيرو بودند: اى كاش مىبود براى ما يك برگشت ديگر كه به دنيا برمىگشتيم و بيزارى مىجستيم از رؤساى كفار و مشركين و پيشوايان بد آيين؛ هم چنان كه ايشان امروز بيزارى جستند از ما و ما را از عذاب قيامت نرهاندند. اين طور مىنمايد خدا عملهاى ايشان را كه حسرت شود بر ايشان؛ و نيستند ايشان بيرون آينده از آتش. 168- اى مردم! بخوريد از آنچه در زمين، حلال و پاك است. و پيروى نكنيد گامهاى شيطان را، كه البته شيطان از براى شما دشمن آشكارى است. 169- جز اين نيست كه امر مىكند شيطان شما را به بدى و زشتكارى. و امر مىكند كه بگوييد: و نسبت دهيد به خدا آنچه را كه نمىدانيد؛ (مفسرين گويند: اين دو آيه در شأن قبيله ثقيف و چند قبيله ديگر آمد كه به اغواى شيطان بعضى از نباتات و حيوانات را بر خود حرام كرده بودند).