197- زمان حج ماههاى معيّن است كه شوّال و ذيقعده و ذيحجه است. پس هر كه واجب شود در آن ماهها بر او حج كردن و محرم شود نبايد نزديكى كند با زن خود و نه دروغ بگويد و نه نزاع و تندگويى كند با كسى در ايام اعمال حج. و آنچه از خيرات بكنيد مىداند خدا آن عمل را. و توشه راه برداريد براى سفر حج. و البته بهترين توشهها پرهيزكارى است. و بپرهيزيد نافرمانى مرا اى صاحبان عقل! 198- بر شما گناهى نيست كه طلب كنيد زيادى ثروت خود را از پروردگار خود به تجارت كردن در سفر حج. و وقتى كه برگشتيد از عرفات ذكر خدا كنيد در زمين مشعر الحرام. و ذكر خدا كنيد كه شما را هدايت كرد و پيش از آن گمراه بوديد. 199- پس از آن متفرق شويد از آنجا كه متفرق شوند مردم. (اين آيه خطاب به قريش بود كه با ساير مردم به جهت نخوت به مشعر الحرام نمىرفتند و از مشعر به منى نمىآمدند) برويد و استغفار و طلب آمرزش كنيد از خدا كه خدا البته آمرزنده و مهربان است. 200- پس چون بجا آوريد تمام اعمال حج خود را ياد كنيد خدا را مثل ياد كردن شما پدران خود را يا بيشتر از ياد پدران. بعضى از مردمند كه مىگويند: اى پروردگار ما! به ما نعمت دنيا بده؛ و به آخرت نظر ندارند. از براى اين اشخاص در آخرت بهرهاى نيست. 201- و بعضى هستند كه مىگويند: اى پروردگار ما! بده بما در دنيا نيكويى؛ يعنى: عافيت، و در آخرت، نيكى؛ يعنى: مغفرت و نگاهدار ما را از عذاب آتش. 202- اين گروه برايشان بهرهاى است از اعمال نيك اندوخته ايشان كه در دنيا براى خود تهيه نمودند. و خدا زود به حسابها رسيدگى كند.