163- ما به تو وحى فرستاديم، همان گونه كه به نوح و پيامبران پس از او [مثل] ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و [پيامبران] دودمان [ش] [1] و عيسى و ايوب و يونس و هارون و سليمان وحى فرستاديم، و [همان گونه كه] به داود زبور را عطا كرديم؛ 164- و [بر] پيامبرانى كه سرگذشت پارهاى از آنها را قبلًا بر تو بازگو كرديم و پارهاى ديگر را بازگو نكردهايم [وحى فرستاديم]، و [از ميان آنها] خدا با موسى به وضوح سخن گفت [2]. 165- پيامبرانى بشارت دهنده و هشدار دهنده فرستاديم تا پس از اين پيامبران، براى مردم در برابر خدا، حجت و دستاويز [عدم اطلاع] باقى نماند [3]؛ كه خدا فرادستى فرزانه است. 166- [معاندين، وحى تو را انكار مىكنند] ولى خدا بر [حقيقت] آنچه بر تو نازل كرده كه مبتنى بر علم اوست، گواهى مىدهد و فرشتگان [نيز] گواهند؛ و خدا به عنوان گواه كافى است. 167- آنها كه به راه انكار رفتند و [مردم را] از راه خدا بازداشتند [4]، در گمراهى بىپايانى افتادهاند. 168- آنان كه انكار ورزيدند و مرتكب ظلم شدند [و بازنگشتند] [5]، خدا بر آن نيست كه بيامرزدشان و به راهى هدايتشان كند؛ 169- جز راه دوزخ كه جاودانه در آن به سر برند؛ و اين بر خدا آسان است. 170- اى مردم، اينك پيامبر [گفتار] حق را از جانب پروردگارتان براى شما آورده است، ايمان بياوريد تا به سود شما باشد؛ و اگر انكار كنيد [خدا از اطاعت شما بىنياز است كه] هر چه در آسمانها و زمين است متعلق به اوست؛ و خدا دانايى است فرزانه. [1]- به زيرنويس آيه 136 بقره (2) مراجعه فرماييد. [2]- شرح گفتگوهاى مستقيم خدا با موسى را در آيات 12 تا 46 طه (20) ملاحظه فرماييد. [3]- براى روشن شدن اين حجت و توجيه افزوده، به آيات 134 طه (20) و 47 قصص (28) توجه فرماييد. [4]- نمونههاى «صد عن سبيل اللَّه» را در آيات 168 آل عمران (3)، 18 احزاب (33) و نيمه دوم آيه 81 توبه (9) ملاحظه فرماييد. [5]- براى توجيه افزوده به آيات 153 اعراف (7)، 82 طه (20) و 53 زمر (39) توجه فرماييد.