104- و چون به آنها گفته شود: به آنچه خدا نازل كرده است و به [تعليمات] پيامبر توجه كنيد، گويند: آنچه پدرانمان را معتقد به آن تشخيص دادهايم ما را بس؛ اگر پدرانشان چيزى نمىدانسته و هدايت نيافته بودند، چطور [1]؟ 105- اى مؤمنان، مراقب خود باشيد؛ اگر شما به راه هدايت باشيد، هر كه گمراه است به شما زيانى نخواهد رساند؛ بازگشت همه شما به پيشگاه خداست و شما را به آنچه مىكرديد آگاه مىسازد [2]. 106- اى مؤمنان، چون مرگ يكى از شما فرا رسد، هنگام وصيت، [ملاك] گواهى ميان شما، [گواهى] دو نفر عادل از شماست، يا اگر در سفر باشيد و پيشامد مرگ شما فرا رسيد، دو تن ديگر از غير خود؛ و اگر [در مورد صداقت آنها] دچار ترديد شديد، پس از نماز بازشان داريد تا به خدا سوگند ياد كنند كه: گواهى حق را به هيچ بهايى نفروشيم، اگر چه [پاى] خويشاوند [در ميان] باشد، و گواهى الهى را هرگز كتمان نكنيم كه در غير اين صورت گناهكار خواهيم بود. 107- هر گاه مشخص شد كه گواهان مرتكب گناه [و خيانت] شدهاند، دو تن ديگر از كسانى كه مورد خيانت قرار گرفتهاند و [به ميت] نزديكترند به جايشان قرار گيرند و به خدا سوگند ياد كنند كه: گواهى ما درستتر از گواهى آنهاست و [از حق] تجاوز نكردهايم؛ در غير اين صورت ستمكار خواهيم بود [3]. 108- اين [شيوه] مناسبتر است به اينكه گواهى را بر وجه [حقيقى] اش ادا كنند و يا بترسند از اينكه سوگندهاى ديگرى بر سوگندهاى خودشان حاكم گردد؛ از خدا پروا كنيد و [به فرمان او] گوش فرا داريد، كه خدا منحرفان را هدايت نخواهد كرد. [1]- مفهوم آيه به بيان ديگر در آيات 170 بقره (2) و 23 و 24 زخرف (43) آمده است. [2]- به آيه 22 ق (50) توجه فرماييد. [3]- شيخ المفسرين طبرسى و علامه طباطبايى بنا به دشواريهايى كه در اين آيه و آيه قبل هست، اين دو آيه را از دشوارترين آيات قرآن به شمار آوردهاند.