160- دودمان يعقوب را به دوازده تيره مستقل [1] بخش كرديم و چون [در صحرا] قوم موسى از او آب خواستند، به او وحى كرديم: چوب دستى خود را بر آن سنگ بزن! آن گاه دوازده چشمه از آن جوشيد؛ و هر تيره آبشخور خويش را شناخت؛ و ابر [2] را بر آنها سايه گسترديم. و بر [اى تغذيه] آنها نعمتى گياهى و نعمتى از گوشت پرندگان مقرر داشتيم؛ [و گفتيم:] از نعمتهاى پاكيزه كه روزى شما كردهايم بخوريد؛ و [لى] آنها [با ناسپاسى و نافرمانى] بر ما ستمى نكردند، بلكه در حق خويش ستم مىكردند. 161- [به ياد آريد] آن گاه كه به آنها گفته شد در اين شهر سكنى گزينيد و از [نعمتهاى] آن از هر جا كه خواهيد بخوريد و بگوييد: [خدايا، درخواست ما] آمرزش است، و با خضوع و فروتنى از دروازه وارد شويد تا گناهانتان را بيامرزيم؛ و [البته] بر [پاداش] نيكوكاران خواهيم افزود. 162- ولى ستمگرانشان سخنى به كار بردند غير از آنچه كه به آنها گفته شده بود [و كلام استهزا آميزى گفتند]، ما هم به كيفر ستمشان بلايى از آسمان بر آنها فرو فرستاديم. 163- از دودمان يعقوب درباره [مردم] شهرى كه مشرف بر دريا بود بپرس، آن گاه كه [از فرمان تحريم صيد ماهى] در روز شنبه تجاوز مىكردند؛ چون ماهيان [به موجب غريزه تشخيص داده بودند] كه در روز [هاى] شنبه [مصون از تعرضند و] انبوه و آشكارا [بر آبهاى ساحلى] مىآمدند، و [لى] غير شنبه نمىآمدند؛ آنها را به سبب انحرافشان اين گونه به آزمايش گرفتيم. [1]- به زيرنويس آيه 136 بقره (2) مراجعه فرماييد. [2]- در مورد عدول از قاعده املايى در كلمه «غمام» به زيرنويس سوم آيه 245 بقره مراجعه فرماييد؛ اين كلمه 4 بار در قرآن تكرار شده كه دو مورد آن به شكل رايج و دو مورد ديگر، يكى در اين آيه و ديگرى در آيه 25 فرقان (25) به شكل «غمم» ثبت شده است.