14- با آنها جنگ كنيد تا خدا آنها را به دست شما مجازات كند [1] و رسواشان ساخته، شما را بر آنها پيروزى بخشد و سينههاى مؤمنان را [كه لبريز از خاطرات دردناك گذشته است] مرهم نهد، 15- و خشم دلهاى آنها را بزدايد. خدا هر كه را بخواهد [و شايسته ببيند، به رحمت خويش] بر او باز مىگردد؛ كه خدا دانايى فرزانه است. 16- مگر پنداشتهايد كه [به حال خود] باز گذاشته شدهايد، در حالى كه هنوز خدا از ميان شما، كسانى را كه جهاد مىكنند و غير از خدا و پيامبرش و مؤمنان همرازى نمىگيرند [در مقام آزمايش] مشخص نكرده است؟ و خدا به آنچه مىكنيد آگاه است [2] 17- آباد كردن مساجد خدا [و در رأس آنها مسجد الحرام] در صلاحيت مشركين نيست [3]، در حالى كه [به زبان حال] عليه خود به كفر گواهند؛ تلاششان بر باد رفت و جاودانه دوزخى خواهند شد. 18- مساجد خدا را فقط كسانى [بايد] آباد كنند [و رونق دهند] كه به خدا و روز واپسين باور داشته، به نماز بايستند و زكات بپردازند و از غير خدا نترسند. چه بسا كه آنها در زمره راه يافتگان باشند. 19- آيا [منصب] آب دادن به حاجيان و آباد كردن مسجد الحرام را با [مقام] كسى كه به خدا و روز واپسين باور دارد و در راه خدا جهاد كرده است، برابر مىدانيد؟ در نظر خدا يكسان نيستند؛ و خدا ستمگران را هدايت نخواهد كرد. 20- كسانى كه ايمان آوردند و در راه خدا هجرت كردند و با اموال و جانهاى خويش به جهاد برخاستند، نزد خدا درجهاى برتر دارند؛ و كاميابند. [1]- نويسنده «الاتقان» توضيح داده است كه كلمه عذاب در قرآن غالباً معنى مجازات دارد؛ آيه 18 مائده (5) و بسيارى از آيات ديگر مؤيد نظر اوست. [2]- معنى و مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيات 142 آل عمران (3)، 16 توبه (همين سوره)، 2 عنكبوت (29) و 31 محمد (47) آمده است. [3]- تعريض است به فخر فروشى قريش نسبت به عمران مسجد الحرام.