48- قبلًا هم [1] در صدد فتنهگرى بودند [2] و جريان امور را بر تو مىآشفتند تا آن گاه كه حق، روى آورد و فرمان الهى آشكار شد، در حالى كه ناخوشنود بودند. 49- بعضى از آنها مىگويند: به ما اجازه [مرخصى] بده و به فتنه گرفتار مساز؛ آگاه باشيد كه آنها [با اين تفكر] در فتنه سقوط كردهاند، و دوزخ بر انكار ورزان احاطه دارد. 50- هر گاه خيرى به تو رسد، بر آنها ناگوار آيد؛ و اگر آسيبى به تو رسد، مىگويند: ما قبلًا احتياط خود را كردهايم [كه به جنگ نرفتيم]؛ آن گاه شادىكنان روى بر مىتابند. 51- بگو: هرگز جز آنچه خدا مقدر داشته، به ما نخواهد رسيد؛ او كارساز ماست؛ و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند. 52- بگو: آيا درباره ما جز يكى از دو پديده نيكوتر [پيروزى و شهادت] را چشم به راه هستيد؟ و [لى] ما درباره شما چشم به راه هستيم كه خدا به عذابى از سوى خويش يا به دست ما گرفتارتان كند؛ پس چشم به راه باشيد؛ ما هم با شما چشم به راه خواهيم ماند. 53- بگو: چه با ميل و رضا [براى تأمين هزينه جنگ] كمك مالى بدهيد و چه با كراهت، هرگز از شما پذيرفته نخواهد شد [3]؛ زيرا گروهى منحرف هستيد. 54- [هيچ چيز] مانع قبول كمكهاى مالى آنها نشد، جز اينكه خدا و پيامبرش را انكار كردند و به نماز حاضر نمىشوند، مگر سست و بىحال و انفاق [هم] نمىكنند، مگر با ناخشنودى. [1]- منظور قبل از فرا رسيدن واقعه تبوك است. [2]- اشاره به كنارهگيرى گروهى از دورويان در روز جنگ احد است كه پيامبر (ص) و ياران وفادارش را تنها گذاشتند. [3]- اشاره به گفتار دورويان است كه پيشنهاد مىكردند اجازه دهيد ما در جنگ تبوك شركت نكنيم، در عوض، براى تأمين هزينه جنگ كمك مالى بدهيم.