55- [فراوانى] اموال و فرزندانشان تو را به شگفتى نياورد، خدا مىخواهد آنها را به همين [وسيله] در زندگى دنيا به رنج افكند و در حال انكار جان سپرند [1]. 56- به خدا سوگند ياد مىكنند كه از شما هستند، و [لى] از شما نيستند [2]، بلكه گروهى هستند كه [از كشته شدن در جنگ] وحشت دارند. 57- اگر پناهگاه يا (يكى از) غارها يا گريزگاهى [براى فرار] بيابند، شتابان به آن روى مىآورند. 58- و بعضى از آنها در [نحوه تقسيم] كمكها از تو عيبجويى مىكنند؛ اگر به آنها [سهمى] بدهند، راضى خواهند شد و اگر ندهند، به خشم در مىآيند. 59- [چقدر بهتر بود] اگر به آنچه خدا و پيامبرش به آنها عطا مىكنند، خرسند مىشدند و مىگفتند: [لطف] خدا ما را بس و خدا و پيامبرش از بخشايش خود [باز هم] به ما عطا خواهند كرد؛ تنها به خدا گرايش [و اميدوارى] داريم. 60- كمكهاى مالى تنها براى نيازمندان و بينوايان و كارگزاران آن است و [نيز] آنها كه دلجويى مىشوند و در [راه] آزاد كردن اسيران [3] و خسارت ديدگان و واماندگان [در زندگى] و [هر گونه هزينه] در راه خداست، به عنوان فريضهاى از جانب خدا؛ و خدا دانايى است فرزانه. 61- پارهاى از آنها پيامبر را مىآزارند و مىگويند: خوشباور است؛ بگو: توجه او به صحبتها به نفع شماست؛ به خدا ايمان دارد و [گفتار] مؤمنان را تصديق مىكند و رحمتى است براى مؤمنين شما، و آنها كه پيامبر خدا را مىآزارند، عذابى دردناك [در انتظار] دارند. [1]- به آيات 182 و 183 اعراف (7) توجه فرماييد. [2]- به آيه 14 بقره (2) توجه فرماييد. [3]- معنى تحت اللفظ آن «در گردنها» است ولى منظور آزاد كردن هر كسى است كه اسير بدهى خود باشد.