112- [معامله كنندگان با خدا همان] توبه كنندگان، عبادت كنندگان، ستايش كنندگان [خدا] و روزهدارانند و نيز اهل ركوع و سجود و آنان كه به رفتار شايسته فرا مىخوانند و از ناپسند باز مىدارند و حافظان احكام خدا هستند؛ و [اين] مؤمنان را [به الطاف خدا] بشارت ده. 113- پيامبر و اهل ايمان را نسزد كه براى مشركان طلب آمرزش كنند، حتى اگر از خويشاوندان [شان] باشند، [خاصّه] پس از آنكه براى آنها روشن شد كه آنان دوزخىاند. 114- و آمرزش خواستن ابراهيم [هم] براى پدرش [آذر] [1]، تنها به خاطر وعدهاى بود كه به او داده بود [2] و آن گاه كه براى او روشن شد كه پدرش دشمن خداست، از او بُريد؛ براستى كه ابراهيم دلسوزى بردبار بود. 115- خدا بر آن نيست كه گروهى را پس از آنكه هدايتشان كرده است، گمراه نمايد، مگر آنكه موارد پرهيز را براى آنها روشن كرده باشد [و آنها راه مخالفت پويند]؛ كه خدا به هر چيزى داناست. 116- خداست كه فرمانروايى آسمانها و زمين خاص اوست؛ حيات مىبخشد و حيات را باز مىستاند؛ و در برابر خدا هيچ كارساز و ياورى نخواهيد داشت. 117- خدا بر پيامبر و مهاجرين و انصارى كه هنگام دشوارى [در راه جنگ تبوك]، بعد از آنكه دلهاى گروهى از آنها در آستانه لغزش قرار گرفته بود، از او پيروى كردند، [به رحمت خويش] بازگشت، آن گاه توبه آنان را پذيرفت، كه او نسبت به آنان رئوف و مهربان است؛ [1]- به آيه 86 شعراء (26) توجه فرماييد. [2]- به آيه 47 مريم (19) توجه فرماييد.