118- و [نيز] بر آن سه تن كه [با عذرتراشى خود از شركت در جنگ تبوك] بازمانده شدند، [و از جانب مردم طرد شدند] تا آنكه زمين با همه فراخىاش بر آنها تنگ شد، و از [وجود] خويش به تنگ آمدند و دريافتند كه در برابر خدا هيچ پناهى جز خودش نيست؛ آن گاه [به رحمت خويش] بر آنان بازگشت تا توبه كنند، كه خدا بازپذير و مهربان است. 119- اى مؤمنان، از خدا پروا كنيد و با راستان [1] [همگام] باشيد. 120- سزاوار نيست كه اهل مدينه و باديه نشينان اطرافش از [همراهى با] پيامبر خدا بازمانند و حفظ جان خويش را مقدم بر او بشمرند؛ زيرا در راه خدا هيچ تشنگى و رنج و گرسنگى تحمل نكنند و هيچ گامى كه انكار ورزان را خشمگين سازد برندارند و ضربهاى از دشمن نخورند، مگر آنكه بدان سبب، عمل صالحى براى آنها ثبت شود؛ زيرا خدا پاداش نيكوكاران را تباه نخواهد كرد؛ 121- و [نيز] هيچ هزينهاى [در راه جهاد] نكنند، چه اندك و چه بسيار، و هيچ سرزمينى را [براى دفاع] نپيمايند، مگر اينكه به حساب آنها ثبت مىشود، تا خدا به قياس بهترين اعمالشان به آنها پاداش دهد. 122- شايسته نيست كه مؤمنان همگى با هم رهسپار جهاد شوند؛ چرا از هر دستهاى يك گروه [به مراكز فرهنگى] نمىروند تا در [معارف] دين پژوهش كنند و هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آنها را هشدار دهند، بسا كه [از خطا و انحراف] حذر كنند. [1]- خصوصيات صادقين در آيات 177 بقره (2) و 15 حجرات (49) تشريح شده است.