38- [نوح] كشتى را مىساخت و هر گاه كه سران قومش بر او مىگذشتند، تمسخر مىكردند. [نوح مى] گفت: اگر ما را تمسخر مىكنيد، ما هم [به موقع خود] همين گونه شما را تمسخر خواهيم كرد. 39- بزودى خواهيد دانست كه كيست آنكه عذابى بدو رسد كه رسوايش كند و عذابى پاينده بر او فرود آيد. 40- چون فرمان ما فرا رسيد و تنور [1] فرمان كرد، گفتيم: از هر يك [از دامها] يك زوج [نر و ماده] [2] همراه خانوادهات در كشتى بردار، به جز هر كه فرمان مجازات در مورد او از قبل مقدر شده است [3] و [نيز] ايمان آوردهها را [در كشتى سوار كن]، و جز عده كمى به او ايمان نياورده بودند. 41- [نوح] گفت: در كشتى سوار شويد و حركت و توقفش با نام [و خواست] خداست، كه پروردگار من براستى آمرزگار و مهربان است. 42- كشتى سرنشينانش را در ميان امواجى كوهپيكر پيش مىبُرد؛ و نوح فرزندش را كه در كنارى [ايستاده] بود، بانگ زد: پسرم، با ما سوار شو و با انكار ورزان [همراه] مباش. 43- گفت: به كوهى پناه مىبرم كه مرا از [خطر] آب حفظ مىكند؛ [نوح] گفت: امروز در برابر فرمان خدا هيچ محافظى نيست، مگر اينكه كسى مشمول مهربانى خدا گردد؛ در اين حال، موج ميان آن دو حايل گشت و به غرق شدگان پيوست. 44- خطاب شد: اى زمين، آب را فروبر، و اين آسمان، [از باريدن] باز ايست [4]؛ [آن گاه] آب فروكش كرد و كار به پايان رسيد و [كشتى] بر [دامنه كوه] جودى قرار گرفت و گفته شد: دورى [از رحمت خدا] باد بر ستمگران. 45- [آن گاه] نوح [دستخوش احساس پدرى شد و] با پروردگارش به مناجات نشست و گفت: پروردگارا، پسرم از خانواده من بود، وعده تو هم [در مورد نجات خاندان من] حق است و تو بهترين داورانى. [1]- معنى و مفهوم «تنور» در اين آيه به درستى روشن نيست، ولى در آيه 12 قمر (54)، سطح زمين مطرح شده است؛ از اين مقايسه، به نظر مىرسد منظور چشمه بزرگى است. [2]- به زيرنويس آيه 143 انعام (6) توجه فرماييد. [3]- همسر و يكى از فرزندانش؛ وضع همسر نوح در آيه 10 تحريم (66) بيان شده است و فرزندش در آيه 46 همين سوره، ضمناً براى روشن شدن معنى و مفهوم «قول» در اينجا، با آيه 16 اسراء (17) مقايسه فرماييد؛ منظور فرمان مجازات خداست كه در آيات 18 اعراف (7)، 43 حجر (15) و 85 ص (38) آمده است. [4]- حمله آب از زمين و هوا در آيات 11 و 12 قمر (54) بيان شده است.