104- و تو هيچ پاداشى بر اين [پيام] از آنها نمىخواهى، قرآن جز يادآورى براى جهانيان نيست. 105- و چه بسيار نشانهها [يى از الوهيت خدا] در آسمانها و زمين هست كه به حال اعراض از كنارش مىگذرند [1]. 106- و بيشتر آنها هم ايمان نمىآورند، مگر اينكه [هنوز] در بندهاى شرك [و تكيه بر دنيا] اسيرند [2]. 107- آيا ايمن شدند از اينكه عذابى فراگير از جانب خدا دامنگيرشان شود، يا رستاخيز در حال غفلتشان ناگهان بر آنان فرا رسد. 108- بگو: اين راه من است كه من و پيروانم با بصيرت، [همه را] به سوى خدا دعوت مىكنيم؛ و خداى را تقديس مىكنم و در جرگه شرك ورزان نيستم. 109- قبل از تو هم [هيچ پيامبرى] نفرستاديم جز مردانى از اهل شهرها كه به آنها وحى مىكرديم [و هيچ كدام فرشته نبودند] [3]؛ مگر جهانگردى نكردهاند تا ببينند سرانجام پيشينيانشان چگونه بود؟ و سراى آخرت براى پرهيزكاران بهتر است؛ چرا درك نمىكنيد؟ 110- [انكار پيشينيان ادامه داشت] تا وقتى كه پيامبران [از ايمان قوم خود] نوميد شدند [4] و [قومشان] پنداشتند كه [در مورد خبر عذاب] به آنان دروغ گفته شده است [5]، [آن گاه] يارى ما بر پيامبران رسيد و هر كه را خواستيم [و لايق ديديم]، مورد نجات قرار گرفت [6]؛ و سختگيرى ما از بزهكاران بازگردانده نخواهد شد. 111- در داستان آنها براى خردمندان عبرتى است؛ [اين قرآن] سخنى نيست كه به دروغ بافته شده باشد، بلكه تصديق كتابهاى پيش از خود و بيان واضح هر چيزى است، و هدايت و رحمتى است براى اهل ايمان. [1]- مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيه 46 يس (36) آمده است؛ به آيه 101 يونس (10) هم توجه فرماييد. [2]- مصداق آنها را در آيه 77 نساء (4) فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَخْشَوْنَ النَّاسَ كَخَشْيَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْيَةً ملاحظه فرماييد. [3]- پاسخ به گفتار منكران است كه در آيات 24 مؤمنون (23) و 7 فرقان (25) آمده است. [4]- موارد آن را در آيات 36 هود (11) و 26 و 27 نوح (71) ملاحظه فرماييد. [5]- از موارد آن در آيه 27 هود (11) بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبِينَ و در آيه 101 اسراء (17) فَقالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يا مُوسى مَسْحُوراً آمده است. [6]- به آيه 51 غافر (40) توجه فرماييد.