103- مىدانيم كه آنها مىگويند: [قرآن را] بشرى به او تعليم مىدهد [1]، زبان كسى كه با كجروى [قرآن را] به او نسبت مىدهند، غير عربى است و اين قرآن به زبان عربى روشنى است [2]. 104- كسانى كه آيات خدا را باور ندارند، خدا هدايتشان نمىكند و عذابى دردناك [در انتظار] دارند. 105- تنها كسانى دروغ مىبافند كه به آيات خدا باور نمىآورند؛ و آنها دروغ پردازند. 106- هر كه پس از ايمان به خدا، به انكار روى آورد، [مجازات در انتظار خواهد داشت]، مگر آن كس كه با اكراه وادار شود و قلبش مطمئن به ايمان است [3]، ليكن آنها كه دل [شان] را پذيراى كفر كردهاند، مورد خشم خدا و عذابى بزرگ قرار خواهند داشت. 107- زيرا آنان زندگى دنيا را بر آخرت ترجيح دادهاند، و نيز به سبب آنكه خدا انكار ورزان را هدايت نخواهد كرد. 108- آنها كسانى هستند كه خدا بر دلها و گوش و چشمشان مهر [غفلت] نهاده است [4] و غافل ماندهاند، 109- ناگزير در آخرت هم زيانكارند. 110- اما پروردگار تو، نسبت به كسانى كه پس از زجر كشيدن، هجرت كردند و جهاد و پايدارى كردند، يقيناً پس از آن [آزمايشات] آمرزنده و مهربان است. [1]- مفهوم اين عبارت به بيان ديگر در آيه 5 فرقان (25) آمده است. [2]- پاسخ ادعاى جاهلانه مخالفان را در آيات 82 نساء (4) و 48 عنكبوت (29) ملاحظه فرماييد. [3]- از نظر موضوع تقيه با آيه 28 آل عمران (3) مقايسه فرماييد. [4]- علت آن را در آيات 10 بقره (2)، 125 توبه (9)، نيمه دوم آيه 5 صف (61) و 3 منافقون (63) جستجو فرماييد.