119- باز هم پروردگار تو نسبت به كسانى كه از سر جهالت مرتكب عمل زشتى شدند، آن گاه پس از آن توبه نموده و [رفتار خود را] اصلاح نمايند، يقيناً پس از آن [توبه] آمرزنده و مهربان است. 120- ابراهيم پيشوايى فرمانبردار خدا و حقگرا بود و در جرگه شرك ورزان نبود، 121- و سپاسدار نعمتهاى خدا بود؛ [خدا هم] او را [به دوستى خود] [1] برگزيد و به راهى راست هدايتش كرد. 122- در دنيا به او نيكويى عطا كرديم؛ و در آخرت نيز در زمره شايستگان خواهد بود [2]. 123- از اين روى به تو وحى كرديم از آيين ابراهيم كه حقگرا بود پيروى كن كه در جرگه شرك ورزان نبود. 124- [حكم تحريم صيد دريايى و بزرگداشت روزهاى] شنبه بر مردمى وضع شد كه در مورد آن اختلاف ورزيدند [3]؛ و پروردگار تو در روز رستاخيز در موارد اختلافشان داورى خواهد كرد. 125- با فرزانگى و اندرزهاى نيكو به راه پروردگارت دعوت كن و به بهترين شيوه با مخالفان به گفتگو بنشين [4]، كه محققاً پروردگار تو به حال كسانى كه از راه او منحرف شدهاند، آگاهتر است؛ و نيز به حال راه يافتگان. 126- اگر مجازات مىكنيد، متناسب با [نوع] تعدى كه به شما شده است، مجازات كنيد؛ اما اگر شكيبايى ورزيد، اين شيوه براى شكيبايان، بهتر است [5]. 127- [اى پيامبر] شكيبا باش كه شكيبايىات تنها به توفيق الهى است و از [انكار] آنها اندوهگين مباش و از دسيسههاى آنان خود را در تنگنا احساس مكن. 128- محققاً خدا حامى پرهيزكاران و نيكوكاران است. [1]- براى توجيه افزوده، با نيمه دوم آيه 125 نساء (4) مقايسه فرماييد. [2]- اجابت درخواست ابراهيم (ع) است كه در آيه 83 شعراء (26) آمده است. [3]- به ترجمه و توضيح آيه 163 اعراف (7) مراجعه فرماييد. [4]- به موسى (ع) نيز همين دستور را با بيان ديگرى داده است. به آيه 44 طه (20) توجه فرماييد و نمونه روش تبليغ موسى را در آيات 18 و 19 نازعات (79) ملاحظه فرماييد؛ ضمناً در مورد اصل دستور به آيه 46 عنكبوت (29) هم توجه فرماييد. [5]- مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيات 40 و 41 شورى (42) آمده است.