76- براستى نزديك بود تو را از آن سرزمين جا كن كنند تا از آنجا اخراجت كنند [1] و در آن صورت، آنها هم بعد از تو، اندك زمانى بيش نمىماندند. 77- [همچون] سنت [ما] در مورد پيامبرانى كه قبل از تو فرستاديم [2]، و سنت ما را تغيير پذير نخواهى يافت. 78- از آغاز برگشت [3] خورشيد تا تاريكى كامل شب به نماز [هاى ظهر، عصر، مغرب و عشا] بايست، و [نيز] به نماز بامداد، كه نماز بامداد متضمن حضور [قلب بيشترى] است. 79- پاسى از شب را به نماز شب بيدار باش كه وظيفه اضافى تو است؛ چه بسا پروردگارت تو را به مقامى ستوده ارتقاء دهد. 80- بگو: پروردگارا، مرا [در هر امرى] به شايستگى وارد كن و به شايستگى خارج كن و مرا از جانب خود موضعى مسلط و پيروزى آور عطا فرما. 81- و بگو: حق فرا رسيد و باطل از ميان رفت، كه باطل نابود شدنى است. 82- از قرآن آنچه [موجب] شفا و رحمت براى باور داران است نازل مىكنيم، و [لى در حق] ستمگران [كه خود را از بهره آن محروم كردهاند] جز خسران نمىافزايد [4]. 83- هر گاه به انسان نعمتى بخشيم، [با سرمستى] روى مىگرداند و دور مىشود، و [لى] هنگامى كه كمترين سختى به او برسد، نوميد مىشود [5]. 84- بگو: هر كس طبق پايبنديهاى خويش عمل مىكند؛ و پروردگار شما به وضع هر كه راه يافتهتر است، آگاهتر است. 85- از تو درباره [كيفيت] وحى [6] مىپرسند؛ بگو: [مسئله] وحى، امرى مربوط به پروردگار من است و دانشى كه به شما داده شده، اندك [و نارسا] است. 86- اگر بخواهيم، آنچه به تو وحى كردهايم، [از خاطرت] مىبريم و تو در اين رابطه براى خود كارگزارى در برابر ما نخواهى يافت؛ [1]- به آيه 30 انفال (8) توجه فرماييد؛ با هجرت پيامبر (ص)، تلاش اهل مكه براى تبعيد كردن او بىنتيجه ماند. [2]- براى روشنتر شدن، به آيه 13 ابراهيم (14) توجه فرماييد. [3]- منظور، متمايل شدن خورشيد از ميانه آسمان به سوى مغرب است كه از هنگام ظهر شروع مىشود. [4]- به آيات 44 فصلت (41) و 124 و 125 توبه (9) توجه فرماييد. [5]- مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيات 12 يونس (10)، 9 و 10 هود (11)، 33 و 36 روم (30) و 8 زمر (39) نيز آمده است. [6]- از نظر معنى و مفهوم كلمه «روح» در اينجا، با آيات 2 نحل (16)، 15 غافر (40) و 52 شورى (42) مقايسه فرماييد و 52 شورى (42)، ضمناً توجه داريم كه آيه بعد هم در رابطه با وحى است و نيز آيات بعدتر.