105- قرآن را بحق نازل كرديم، و بحق هم نازل شد [1]؛ و تو را فقط به عنوان بشارت دهنده و هشدار دهنده فرستاديم. 106- قرآن را در بخشهاى مختلف، بتدريج نازل كرديم تا بآرامى بر مردم قرائت كنى. 107- بگو: قرآن را چه باور كنيد و چه باور نكنيد، چون بر كسانى كه از قبل اهل دانش بودهاند، تلاوت شود، سجدهكنان سر به خاك مىسايند، 108- و مىگويند: پروردگارمان را تقديس مىكنيم، كه وعدههاى پروردگار ما قطعاً انجام يافتنى است. 109- آنها [با چشم] گريان سر به خاك مىسايند و قرآن بر فروتنىشان مىافزايد. 110- بگو: [خداى را] خواه «اللَّه» بخوانيد يا «رحمان»؛ به هر نام كه بخوانيد، همه نامهاى نيكوتر خاص اوست [2]؛ نماز خويش را نه به آواى بلند بخوان و نه آهسته و روشى با اعتدال انتخاب كن. 111- بگو: ستايش خاص خداست كه فرزندى بر نگزيده است و هيچ شريكى در فرمانروايى ندارد [3] و كارسازى نيز براى رفع مذلت [نياز] ندارد؛ او را به شايستگى تكبير گوى. 18- سوره كهف به نام خداى رحمان [و] رحيم 1- ستايش خاص خداست كه اين كتاب را بر بنده خويش نازل كرد و در آن هيچ گونه انحراف قرار نداد. 2- و [آن را] استوار [گرداند] تا از سختگيرى خويش هشدار دهد و به مؤمنان نيكوكار بشارت دهد كه پاداشى نيكو خواهند داشت، 3- در حالى كه همواره در آن خواهند زيست؛ 4- و [نيز] كسانى را كه گفتند: خدا فرزندى برگزيده است [4]، هشدار دهد. [1]- منظور اينست كه جبرئيل و پيامبر و حافظان و كاتبان وحى دخل و تصرفى در آن نكردند. [2]- برخى از «اسماء الحسنى» را در آيات 22- 24 حشر (59) ملاحظه فرماييد. [3]- مفهوم اين عبارت به بيان ديگر در آيه 1 ملك (67) و نيمه اول آيه 26 آل عمران (3) آمده است. [4]- به آيه 30 توبه (9) توجه فرماييد.