33- هر گاه انسانها دچار گزندى شوند، پروردگارشان را [به نيايش] مىخوانند، در حالى كه به پيشگاه او باز مىآيند؛ اما همين كه رحمتى از جانب خويش به آنها بچشاند، در اين حال گروهى از آنها [با فراموش كردن خدا و توجه به غير خدا] به پروردگار خويش شرك مىورزند [1]، 34- تا نعمتى را كه به آنان دادهايم، ناسپاسى كنند؛ [چند صباحى] كامروا باشيد؛ بزودى خواهيد دانست [2]. 35- مگر دليلى در اختيارشان گذاشتهايم كه براى [توجيه] شركشان گويا باشد؟ 36- و چون رحمتى به مردم بچشانيم، بدان سرمست شوند؛ و اگر به سزاى رفتار گذشته خود دچار مصيبتى شوند، [به جاى توبه، از رحمت خدا] بناگاه نوميد مىشوند [3] 37- مگر نديدهاند كه خدا روزى را براى هر كه بخواهد، فراخى بخشد يا محدود گرداند؟ در اين [پديده] براى باورداران نشانههايى است [از توان و تدبير خدا]. 38- از اين روى حقوق خويشاوندى و بينوا و در راه مانده را بپرداز [4]، كه اين [كار] براى آنان كه خشنودى خدا را مىخواهند، بهتر است و آنان رستگارند [5]. 39- آنچه اضافى [به رسم هديه] مىپردازيد تا بر اموال مردم بيفزايد، نزد خدا [بر پاداش شما] نمىافزايد [6]، و [لى] هر چه در طلب خشنودى خدا انفاق كنيد، [در صف افرادى قرار مىگيريد كه پاداش خود را] چند برابر خواهند كرد [7]. 40- خداست آن كه شما را آفريد و روزى داد، آن گاه شما را دستخوش مرگ مىگرداند و باز زنده خواهد كرد؛ آيا از معبودان شما كسى هست كه گوشهاى از اين [برنامه] را اجرا كند؟ خدا منزه است و از آنچه [در قدرت با او] شريك مىپندارند، والاتر. 41- به خاطر دستاورد مردم، در خشكى و دريا تباهى و پريشانى رخ داده است [8] تا [خدا نتيجه] برخى از اعمالشان را به آنها بچشاند، بسا كه بازگردند [9]. [1]- معنى و مفهوم اين آيه به بيان ديگرى در آيات 9- 11 هود (11) و 8 زمر (39) آمده است. [2]- با آيه 30 ابراهيم (14) مقايسه فرماييد. [3]- مفهوم اين آيه به بيان ديگر در آيات 12 يونس (10)، 10 هود (11) و 83 اسراء (17) آمده است. [4]- با توجه به تبصرهاى كه در آيه 26 اسراء (17) آمده است. [5]- به آيات 18- 21 ليل (92) توجه فرماييد. [6]- يعنى مثلًا مشمول آيه 265 بقره (2) نخواهد بود. [7]- به آيه 60 انعام (6) توجه فرماييد. [8]- به آيه 30 شورى (42) توجه فرماييد. [9]- به آيه 96 اعراف (7) توجه فرماييد.