47- آگاهى از [لحظه وقوع] رستاخيز تنها مربوط به خداست [1]، و خروج هر ميوهاى از شكوفهاش و باردارى و وضع حمل هر مادهاى با آگاهى اوست؛ و آن روز كه خدا به مشركان ندا مىدهد كه: افرادى كه [در قدرت] شريك من تصور مىكرديد [و از آنها حساب مىبرديد]، كجا هستند، گويند: در برابر تو تأكيد مىكنيم كه هيچ يك از ما اكنون [به درستى شرك خود] گواه نيست. 48- آنچه در گذشته [تكيه گاه خود] مىخواندند، از نظرشان ناپديد شود و در مىيابند كه [از آتش قهر خدا] هيچ راه گريزى نخواهند داشت. 49- انسان در تمناى خير، خستگى ناپذير است، و [لى] اگر بدى به او برسد، نوميد و دلسرد خواهد شد. 50- و اگر پس از گزندى كه به انسان مىرسد، رحمتى از جانب خويش به او برسانيم، مىگويد: اين حق من است، و گمان نمىكنم قيامت بر پا شود، و اگر [هم باشد و] به سوى پروردگار بازگردانده شوم، نزد او امتياز خواهم داشت [2]، مسلماً انكار ورزان را از عملكردشان آگاه خواهيم ساخت و عذابى سخت به آنان بچشانيم. 51- هر گاه به انسان نعمتى بخشيم، [با سرمستى] روى مىگرداند و خرامان به راه خود رود؛ و [لى] هنگامى كه كمترين سختى به او برسد، دعا و درخواست فراوان دارد [3]. 52- بگو: به نظر شما اگر [قرآن] از جانب خدا [رسيده] باشد و شما انكارش كنيد، چه كسى گمراهتر است از آن كه در ستيزهاى بى پايان [در برابر آن] قرار گرفته است؟ 53- بزودى نشانههاى [توان و تدبير] خود را در آفاق [جهان] و در [وجود] خودشان به آنها نشان خواهيم داد [4] تا بر آنها روشن شود كه قرآن حق است؛ آيا كافى نيست كه پروردگار تو بر هر چيز گواه است. 54- آگاه باشيد كه آنها از لقاى پروردگارشان در ترديدند؛ [و] آگاه باشيد كه خدا بر هر چيزى احاطه دارد. [1]- به بيان روشنتر در آيه 187 اعراف (7) آمده است. [2]- مفهوم آيه به بيان ديگر در آيه 36 كهف (18) آمده است. [3]- مفهوم آيه به بيان ديگرى در آيات 12 يونس (10) و 67 اسراء (17) آمده است. [4]- به بيان ديگر در آيات 20 و 21 ذاريات (51) آمده است.