4- اين [شكست] از آن جهت بود كه با خدا و پيامبرش به مخالفت برخاستند؛ و هر كه با خدا [و پيامبرش] [1] مخالفت ورزد، [بداند كه] خدا سخت كيفر است. 5- هر نخلى كه انداختيد يا بر پا باقى گذاشتيد، همه به فرمان خدا بود، تا منحرفان را رسوا گرداند. 6- آنچه خدا از [دارايى] آنان به پيامبرش ارزانى داشت، شما با مركبهاى خود بر آن نتاختيد، بلكه خدا پيامبران خود را بر هر كه بخواهد، مسلط گرداند و بر هر كارى تواناست. 7- آنچه خدا از [دارايى] سكنه آن قريهها عايد پيامبرش كرد، خاص خدا و پيامبر و خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان است، [چنين مقرر داشتيم] تا ميان ثروتمندان شما دست به دست نگردد، آنچه پيامبر در اختيار شما قرار داد، بگيريد و از آنچه نهى كرد، خوددارى كنيد، و از خدا پروا كنيد؛ كه خدا سخت كيفر است. 8- [و نيز اين غنايم] خاص نيازمندان مهاجرى است كه از خانه و اموال خود رانده شدهاند، در حالى كه بخشايش و خشنودى خدا را مىخواهند و [دين] خدا و پيامبرش را يارى مىكنند؛ آنان صداقت دارند. 9- و نيز خاص كسانى است كه قبل از مهاجرين، با مدينه و ايمان انس گرفتند و كسانى را كه به سوى آنان هجرت كردهاند، دوست مىدارند و در دل خود دغدغهاى نسبت به آنچه در اختيار مهاجران قرار داده شده است، احساس نمىكنند و هر چند خود نيازمند باشند، [آنان را] بر خود مقدم مىشمرند؛ و آنان كه از بخل نفس خويش مصون مانند، رستگارند. [1]- براى توجيه افزوده، به آيه 13 انفال (8) توجه فرماييد.