10- و نيز خاص كسانى است كه از پى آنها آمدند [1] و مىگويند: پروردگارا، ما و برادران ما را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند، بيامرز و حسادت و كينهاى نسبت به مؤمنان در دلهاى ما مگذار، كه پروردگارا، تو رئوف و مهربانى. 11- آيا به دو رويان توجه نكردهاى كه پيوسته به برادران انكارورز خود از اهل كتاب مىگفتند: اگر شما [از ديارتان] رانده شديد، ما هم همراه شما خارج خواهيم شد و در مورد شما از هيچ كس اطاعت نخواهيم كرد، و اگر مورد حمله قرار گرفتيد، ياريتان مىكنيم؟ و خدا گواه است كه دروغ پردازند. 12- اگر [از مدينه] اخراجشان كنند، با آنها خارج نخواهند شد و اگر مورد حمله قرار گيرند، ياريشان نخواهند كرد و اگر هم به كمك آنها برخيزند، به عقب باز مىگردند و [از هيچ سو] مورد يارى قرار نمىگيرند. 13- از آنجا كه گروهى هستند كه در نمىيابند، شما در دل آنها از خدا پر مهابتتريد. 14- آنها به صورت جمعى با شما نمىجنگند، مگر در دژهاى مستحكم يا از پشت ديوارها؛ كارزار بين خودشان سخت است؛ آنها را متفق مىپندارى؛ در حالى كه آراى آنها مختلف است؛ زيرا گروهى هستند كه درك نمىكنند. 15- [داستان آنان] همچون داستان پيشينيان نزديكشان است كه [در هنگام جنگ بدر] وبال رفتار خويش را چشيدند؛ و عذابى دردناك [در انتظار] دارند. 16- و همچون داستان شيطان كه به انسان گفت: انكار كن؛ و چون انكار ورزيد [و سقوط كرد]، گفت: من از تو بَرى و بريدهام و از [عقاب] خدا، پروردگار جهانيان مىترسم [2]. [1]- منظور انصار است. [2]- مفهوم اين آيه با توضيح بيشتر در آيات 48 انفال (8) و 22 ابراهيم (14) آمده است؛ به آيه 120 نساء (4) هم توجه فرماييد.