92- هيچ مؤمنى را نسزد كه مؤمنى ديگر را به قتل برساند، مگر به اشتباه؛ و هر كه مؤمنى را به اشتباه به قتل برساند، بايد اسير با ايمانى [1] را آزاد و خونبهايى به خانواده مقتول پرداخت كند، مگر اينكه [خودشان] گذشت كنند، اگر [مقتول] مؤمنى از گروه دشمنان شما باشد، بايد [فقط] اسير با ايمانى را آزاد كند؛ و اگر مقتول، وابسته به گروهى باشد كه بين شما و آنها پيمانى برقرار است، بايد خونبها به خانواده او پرداخت و اسير با ايمانى را نيز آزاد كند؛ و هر كه [توان آن را در خود] نيافت، دو ماه پياپى- به عنوان پذيرش توبه از جانب خدا- روزه بگيرد؛ و خدا دانايى است فرزانه. 93- و هر كه مؤمنى را عمداً به قتل رساند، كيفرش دوزخ است كه جاودانه در آن باقى خواهد ماند و خدا [نيز] بر او خشم گيرد و لعنتش كند و عذابى بزرگ براى او آماده سازد [2]. 94- اى مؤمنان، هنگامى كه [براى جهاد] در راه خدا گام بر مىداريد، [در مورد دشمن] تحقيق كنيد [كه مبادا كسى را به خطا از پاى درآوريد] و به آن كس كه نسبت به شما ابراز مسالمت كرده است در طلب بهره زندگى دنيا نگوييد: ايمان نياوردهاى؛ كه غنايم فراوان نزد خداست؛ در گذشته چنين [بىپروا] بوديد [كه جنگهاى شما انگيزه غارتگرى داشت] و خدا بر شما نعمت بزرگى داد [و هدايتتان كرد]، پس [منصفانه] تحقيق كنيد، كه خدا از آنچه مىكنيد آگاه است. [1]- «رقبه» در لغت به معنى گردن است، ولى اصطلاحاً به هر شخص گرفتارى گفته مىشود. [2]- كيفر دنيوى البته به موجب آيه 45 مائده (5)، به جاى خود محفوظ است.