154 و به كسانى كه در راه خدا كشته مىشوند مرده نگوييد، بلكه (ارواح آنها در عالم برزخ به نحو استقلال يا به حلول در قالب مثالى) زندهاند و لكن شما درنمىيابيد. 155 و حتما شما را به اندكى از ترس و گرسنگى و كاهشى از مالها و جانها و محصولات (درختان، يا ثمرات زندگى از زن و فرزند) آزمايش خواهيم نمود؛ و شكيبايان را مژده ده. 156 همان كسانى كه چون مصيبتى بر آنها وارد شود گويند: همانا ما از آن خداييم (ملك حقيقى اوييم به ملاك آنكه خلق و حفظ و تدبير امور و اعدام ما به دست اوست) و همانا به سوى او باز خواهيم گشت. 157 آنها هستند كه بر آنها درودها و رحمتى از جانب پروردگارشان مىرسد، و آنها هستند كه رهيافتهاند. 158 همانا (دو كوه) صفا و مروه از علائم و نشانههاى (دين و پرستش) خداست، پس كسى كه حج خانه خدا كند يا عمره به جا آورد، بر او گناهى نيست (بلكه واجب است) كه بر آن دو طواف كند (ميان آن دو سعى نمايد؛ زيرا نصب كردن مشركان قبل از اسلام بتى را در هر يك از صفا و مروه و احترامشان بدانها در هر شوط، سبب حرمت سعى الهى شما نمىشود) و هر كه كار نيكى افزون بر حد واجب انجام دهد (بر تعداد سعى و طواف بيفزايد) خداوند سپاسگزار و داناست. 159 همانا كسانى كه آنچه را ما نازل كرديم از دلايل روشن و راهنمايىها (درباره نبوت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و كتاب او) پس از آنكه همه را براى مردم در كتاب (تورات و انجيل) روشن كردهايم، پنهان مىكنند، آنانند كه خداوند لعنتشان مىكند و لعنتكنندگان نيز لعنتشان مىكنند. 160 مگر كسانى كه توبه كردند و به اصلاح (تباهكارىهاى خود) پرداختند و (آنچه را كتمان كرده بودند) بيان نمودند، پس توبه آنها را مىپذيرم و البته منم كه بسيار عطوف و توبهپذير و مهربانم. 161 به يقين كسانى كه كفر ورزيدند و در حال كفر مردند لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر آنها باد. 162 جاودانه در آن (لعنت) باشند، نه عذابى از آنها كاسته گردد و نه مهلت داده شوند (تا پوزش طلبند). 163 و خداى شما خدايى يگانه است، جز او خدايى (مستحق پرستش) نيست كه بخشنده و مهربان است.