197 (زمان) حج ماههاى معينى است (شوال، ذى قعده و ذى حجه)، پس كسى كه در اين ماهها حج را (به واسطه بستن احرام، بر خود) واجب ساخت (بداند كه) در (حال احرام) حج، بدزبانى و آميزش با زنان و گناه و مجادله در سخن (روا) نيست، و هر كار خيرى انجام دهيد خداوند مىداند، و براى خود توشه برگيريد كه بهترين توشه تقواست، و از من پروا كنيد اى صاحبان خرد. 198 بر شما گناهى نيست كه (در اثناى حج) از پروردگارتان فضل و روزى طلبيد، و چون از عرفات (به سوى مشعر) سرازير شديد خدا را (در وادى مزدلفه) در نزد (كوه) مشعر الحرام ياد كنيد، و او را ياد كنيد به پاس آنكه شما را هدايت نمود، و واقعيت اين است كه شما پيش از آن از گمراهان بوديد. 199 سپس (از وادى مشعر به سوى منى) از همان جايى كه مردم سرازير مىشوند روانه شويد (نه از راهى كه مشركان مىروند)، و از خدا آمرزش طلبيد، كه خداوند بسيار آمرزنده و مهربان است. 200 پس چون اعمال و آداب حجّتان را به جا آوريد خدا را ياد كنيد آن گونه كه پدرانتان را ياد مىكنيد يا بهتر و رساتر از آن (رسم عرب اين بود كه پس از انجام حج در منى به ذكر افتخارات پدران خود مىپرداختند). پس برخى از مردم گويند: پروردگارا، به ما در دنيا (نعمت) ده؛ و آنان را در آخرت نصيبى نيست. 201 و برخى از آنان گويند: پروردگارا، به ما در دنيا نيكى و در آخرت نيكى عطا كن و ما را از عذاب آتش (دوزخ) نگاه دار. 202 آنها هستند كه از دستاوردشان نصيبى خواهند داشت، و خداوند زودرس به حساب است (در لمحهاى قيامت را برپا خواهد كرد و در لحظهاى به حساب اجمالى سرّى خلايق پيش از حساب تفصيلى علنى خواهد رسيد).