اى اهل ايمان، نگهدار عدالت باشيد و براى خدا گواهى دهيد هر چند بر ضرر خود يا پدر و مادر و خويشان شما باشد، (براى هر كس شهادت مىدهيد) اگر فقير باشد يا غنى، خدا به (رعايت حقوق) آنها اولى است، پس شما (در حكم و شهادت) پيروى هواى نفس نكنيد تا مبادا عدالت نگاه نداريد. و اگر زبان را (در شهادت به نفع خود) بگردانيد يا (از بيان حق) خوددارى كنيد خدا به هر چه كنيد آگاه است. (135) اى كسانى كه (به زبان) ايمان آوردهايد، (به حقيقت و از دل هم) ايمان آوريد به خدا و رسول او و كتابى كه به رسول خود فرستاده و كتابى كه پيش از او فرستاده (تورات و انجيل). و هر كه به خدا و فرشتگان و كتابها (ى آسمانى) و رسولان او و روز قيامت كافر شود به گمراهى سخت و دور (از سعادت) درافتاده است. (136) آنان كه نخست ايمان آورده سپس كافر شدند، باز ايمان آورده ديگر بار كافر شدند، پس بر كفر خود افزودند، اينان را خدا نخواهد بخشيد و به راهى هدايت نخواهد فرمود. (137) منافقان را بشارت ده كه بر آنان عذابى دردناك خواهد بود. (138) آن گروه كه كافران را دوست گيرند و مؤمنان را ترك گويند، آيا نزد كافران عزّت مىطلبند؟ عزّت همه نزد خداست. (139) و محققاً خداوند در كتاب خود اين حكم را بر شما فرستاد كه چون آيات خدا را شنيديد كه بدان كافر شوند و استهزا كنند پس با آن گروه (منافق) مجالست مكنيد تا در حديثى ديگر داخل شوند، كه (اگر با آنان همنشين شويد) آن گاه شما هم مانند آنان هستيد. و خدا منافقان را با كافران در جهنم جمع خواهد كرد. (140)