منافقان آنانى هستند كه نگران و مراقب حال شمايند، چنانچه براى شما فتح و ظفرى پيش آيد (براى اخذ غنيمت) گويند: نه آخر ما با شما بوديم؟! و اگر كافران را فتح و بهرهاى رسد به آنها گويند: نه ما شما را به اسرار مسلمانان آگاه كرديم و شما را از آسيب مؤمنان نگهدارى نموديم؟! پس خدا فرداى قيامت ميان شما و آنان حكم كند، و خداوند هيچ گاه براى كافران نسبت به اهل ايمان راه تسلّط باز نخواهد نمود. (141) همانا منافقان با خدا مكر و حيله مىكنند و خدا نيز با آنان مكر مىكند، و چون به نماز آيند با حال بىميلى و كسالت نماز كنند و براى رياكارى آيند و ذكر خدا را جز اندك نكنند. (142) دو دل و مردّد باشند، نه به سوى مؤمنان يكدل مىروند و نه به جانب كافران. و هر كه را خدا گمراه كند پس هرگز براى او راه هدايتى نخواهى يافت. (143) اى اهل ايمان، مبادا كافران را به دوستى گرفته و مؤمنان را رها كنيد! آيا مىخواهيد براى خدا بر (عقاب و كفر و عصيان) خود حجّتى آشكار قرار دهيد؟! (144) البته منافقان را در جهنم پستترين جايگاه است و براى آنان هرگز يارى نخواهى يافت. (145) مگر آنها كه توبه نموده و تباهكارى خود را اصلاح كردند و به (دين) خدا در آويختند (و به كتاب حق متوسل شدند) و دين خود را براى خدا خالص گردانيدند، پس اين گروه در صف مؤمنان باشند و به زودى خدا به مؤمنان اجر بزرگ عطا خواهد فرمود. (146) خداوند چه غرضى دارد كه شما را عذاب كند اگر (لطف خدا را) شكر گزاريد و (به او) ايمان آريد؟! خدا شكر نعمت از شما مىپذيرد و علمش (به صلاح خلق) محيط است. (147)