خدا دوست نمىدارد كه كسى به گفتار زشت (به عيب خلق) صدا بلند كند مگر آن كه ظلمى به او رسيده باشد، همانا كه خدا شنوا و داناست. (148) اگر (درباره خلق) آشكارا يا پنهانى نيكى كنيد يا از بدى ديگران درگذريد خدا هميشه از بديها در مىگذرد با آنكه در انتقام تواناست. (149) آنان كه به خدا و رسولان او كافر شوند و خواهند كه ميان خدا و پيغمبرانش جدايى اندازند و گويند: ما به برخى (از انبياء) ايمان آورده و به پارهاى ايمان نياوريم و خواهند كه ميان كفر و ايمان راهى اختيار كنند؛ (150) به حقيقت كافر اينهايند و ما براى كافران عذابى خوار كننده مهيا ساختهايم. (151) و آنان كه ايمان به خدا و رسولانش آوردند و تفرقه ميان خدا و هيچ يك از پيغمبران نيفكندند، اينها را خدا به زودى اجرشان را عطا كند و خدا پيوسته بخشنده و مهربان است. (152) (اى پيغمبر) اهل كتاب از تو درخواست كنند كه از آسمان كتابى (يك جا) براى آنان فرود آورى، همانا از موسى نيز درخواستى بالاتر از اين كردند و گفتند: خدا را به چشم ما آشكار بنما، پس به سبب اين جهل و سركشى صاعقه سوزان آنها را درگرفت، و پس از آن همه آيات روشن، باز گوسالهپرستى اختيار كردند، باز ما از اين كار (زشت آنان) درگذشتيم و به موسى حجّتى آشكار بخشيديم. (153) و كوه طور را براى (اتمام حجّت و اخذ) پيمان بر فراز سر آنها بلند گردانيديم و آنها را گفتيم به حال سجده بدين درگاه درآييد و گفتيم از حكم روز شنبه تعدى مكنيد، و از آنها پيمانى سخت گرفتيم. (154)