ما به تو وحى كرديم چنان كه به نوح و پيغمبران بعد از او و همچنين به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط (فرزندان يعقوب) و عيسى و ايّوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم و به داود هم زبور عطا كرديم. (163) و رسولانى هم كه شرح حال آنها را از پيش بر تو حكايت كرديم و آنهايى را كه حكايت ننموديم (به همه خدا وحى فرستاد) و خدا با موسى (در طور) آشكار و روشن سخن گفت. (164) رسولانى را فرستاد كه (نيكان را) بشارت دهند و (بدان را) بترسانند تا آنكه پس از فرستادن رسولان، مردم را بر خدا حجّتى نباشد، و خدا هميشه مقتدر و كارش بر وفق حكمت است. (165) (اگر اينان به نبوت تو گواهى نمىدهند) ليكن خدا به آنچه بر تو فرستاده گواهى دهد، كه آن را به علم خود فرستاده و فرشتگان نيز گواهى دهند، و گواهى خدا كفايت است. (166) آنان كه كافر شده (و مردم را) از راه خدا باز داشتند همانا سخت به گمراهى افتاده و از راه نجات دورند. (167) آنان كه كافر و ستمگر شدند هيچ گاه خدا آنان را نخواهد آمرزيد و به راهى هدايت نخواهد نمود؛ (168) مگر به راه دوزخ، كه در آن جاويد خواهند بود و خدا را اين كار (انتقام از ستمكاران) آسان است. (169) اى مردم، همانا اين پيغمبر به حق (براى هدايت شما) از جانب پروردگارتان آمده، پس ايمان آريد كه براى شما بهتر است، و اگر كافر شويد پس (از اين كفر به خود زيان رسانيدهايد و خدا از كفرتان بىزيان و از اطاعت شما بىنياز است، زيرا) هر چه در آسمانها و زمين است همه ملك خداست و خدا (به احوال هر مؤمن و كافر) دانا و (در ثواب و عقاب آنان) درستكار است. (170)