بگو: گواهى كدام چيز بزرگتر است (از گواهى خدا)؟ بگو: خدا ميان من و شما گواه است و وحى شده به من آيات اين قرآن تا به آن شما و هر كس را كه خبر اين قرآن به او رسد بترسانم. آيا شما به راستى گواهى دهيد كه با خداى يكتا خدايان ديگرى وجود دارد؟ بگو: من گواهى ندهم. بگو: محقّقاً او خدايى يكتاست و من بيزارم از آنچه شما شريك خدا قرار مىدهيد. (19) آنان كه ما كتاب به آنها فرستاديم، او را (يعنى محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را) به مانند فرزندان خود مىشناسند. آنان كه خود را به زيان انداختند (به او) ايمان نمىآورند. (20) و كيست ستمكارتر از آن كس كه بر خدا دروغ بست يا آيات او را تكذيب كرد؟ هرگز ستمكاران را رستگارى نخواهد بود. (21) و (ياد كن) روزى كه همه آنها را جمع آوريم پس به آنها كه شرك آوردند گوييم: به كجا شدند آنها كه به گمان شما شريك خدا بودند؟ (22) آن گاه پس از آن همه فريفتگى به بتان، در پيشگاه حق عذرى نيابند جز آنكه (از بتان بيزارى جسته و) گويند: سوگند به خدا، پروردگارمان، كه هرگز شرك نياورديم. (23) بنگر كه چگونه بر خود دروغ بستند و آنچه به دروغ به خدا بسته و شريك قرار مىدادند همه از دست آنها رفت و محو و نابود شد. (24) و بعضى از آنان به سخن تو گوش فرا دارند، ولى ما پرده بر دلهاشان نهادهايم كه فهم آن نتوانند كرد و در گوشهاى آنها سنگينى نهادهايم، و اگر همه آيات الهى را مشاهده كنند باز بدان ايمان نمىآورند تا آنجا كه چون نزد تو آيند در مقام مجادله بر آمده، آن كافران گويند: اين آيات چيزى جز افسانههاى پيشينيان نيست. (25) همين كسانند كه هم مردم را از (فيض) آن منع مىكنند و هم خود را محروم مىدارند و غافل از آنند كه تنها خود را به هلاكت مىافكنند. (26) و اگر ببينى حال آنها را هنگامى كه بر آتش دوزخشان بازدارند كه در آن حال (با نهايت حسرت) گويند: اى كاش ما را به دنيا باز مىگردانيدند تا ديگر آيات خدا را تكذيب نكرده و ايمان مىآورديم! (27)