اى فرزندان آدم، زيورهاى خود را در مقام هر عبادت به خود برگيريد و بخوريد و بياشاميد و اسراف مكنيد، كه خدا مسرفان را دوست نمىدارد. (31) بگو: چه كسى زينتهاى خدا را كه براى بندگان خود آفريده حرام كرده و از صرف رزق حلال و پاكيزه منع كرده؟ بگو: اين نعمتها در دنيا براى اهل ايمان است و خالص اينها (يعنى لذات كامل بدون الم، و نيكوتر از اينها) در آخرت براى آنان خواهد بود. ما آيات خود را براى اهل دانش چنين مفصل و روشن بيان مىكنيم. (32) بگو كه خداى من هر گونه اعمال زشت را چه در آشكار و چه در نهان و گناهكارى و ظلم به ناحق و شرك به خدا را كه بر آن شرك هيچ دليلى نفرستاده است و اين كه چيزى را كه نمىدانيد به خدا نسبت دهيد، همه را حرام كرده است. (33) و هر قومى را دورهاى و اجل معينى است كه چون اجلشان فرا رسد لحظهاى پس و پيش نخواهند شد. (34) اى فرزندان آدم، چون پيغمبرانى از جنس شما بيايند و آيات مرا بر شما بخوانند، پس هر كه تقوا پيشه كرد و به كار شايسته شتافت هيچ ترس و اندوهى بر آنها نخواهد بود. (35) و آنان كه آيات ما را تكذيب كرده و از سركشى و تكبر سر بر آن فرود نياوردند آنها اهل دوزخند و در آن جاويد (معذب) خواهند بود. (36) پس كيست ستمكارتر از آن كس كه بر خداى دروغ بندد يا آيات او را تكذيب كند؟ آنان از كتاب (قضا و قدر الهى يا از نامه اعمال) به بهره خويش خواهند رسيد، تا هنگامى كه فرستادگان ما (ملك الموت و فرشتگان قبض روح) بر آنان فرا رسند كه قبض روح آنان كنند به آنان گويند: چه شدند آنهايى كه به جاى خدا به ربوبيت مىخوانديد (مانند بتان جمادى و غير جمادى و هواهاى نفسانى)؟ پاسخ دهند كه آنها همه از نظر ما ناپديد و نابود شدند. و آنها بر زيان خويش گواهى دهند كه كافر بودهاند. (37)