و به ياد آريد زمانى كه عده قليلى بوديد كه شما را ضعيف و خوار در زمين (مكه) مىشمردند و از مردم (مشرك) بر خود ترسان بوديد كه مبادا شما را (از روى زمين) برچينند، بعد از آن خدا شما را در پناه خود آورد و به يارى خود نيرومندى و نصرت به شما عطا كرد و از پاكيزهترين (غنائم و) طعامها روزى شما فرمود، باشد كه شكر به جاى آريد. (26) اى كسانى كه ايمان آورديد، زنهار (در كار دين) با خدا و رسول و در امانتهاى خود با يكديگر خيانت مكنيد در صورتى كه مىدانيد. (27) و محققا بدانيد كه شما را اموال و فرزندان، فتنه و ابتلايى بيش نيست و در حقيقت اجر عظيم نزد خداست. (28) اى اهل ايمان، اگر خدا ترس و پرهيزكار شويد خدا به شما فرقان بخشد (يعنى ديده بصيرت دهد تا به نور باطن حق را از باطل فرق گذاريد) و گناهان شما را بپوشاند و شما را بيامرزد، كه خدا داراى فضل و رحمت بزرگ است. (29) و (به ياد آر) وقتى كه كافران با تو مكر مىكردند تا تو را به بند كشند يا به قتل رسانند يا از شهر بيرون كنند، و آنها (با تو) مكر مىكنند خدا هم (با آنها) مكر مىكند و خدا بهتر از هر كس مكر تواند كرد. (30) و چون بر آنان آيات ما تلاوت شود گويند: شنيديم، اگر ما هم مىخواستيم مانند آن مىگفتيم، اين چيزى جز افسانه پيشينيان نيست. (31) و آن گاه كه گفتند: خدايا اگر اين قرآن به راستى بر حق و از جانب توست پس يا بر سرمان سنگهايى از آسمان ببار يا ما را به عذابى دردناك گرفتار ساز! (32) ولى خدا تا تو (پيغمبر رحمت) در ميان آنها هستى آنان را عذاب نخواهد كرد و نيز مادامى كه به درگاه خدا توبه و استغفار كنند باز خدا آنها را عذاب نكند. (33)