البته آنهايى كه به لقاء ما دل نسبته و اميدوار نيستند و به زندگى پست دنيا دلخوش و دلبستهاند و آنهايى كه از آيات و نشانههاى ما غافلند. (7) هم اينانند كه عاقبت به كردار زشت خود در آتش دوزخ مأوى گيرند. (8) آنان كه ايمان آورده و نيكوكار شدند پروردگارشان به سبب همان ايمان آنها را (به راه سعادت و طريق بهشت) رهبرى كند، در آن بهشتهاى پرنعمت نهرها از زير پاى آنان جارى است. (9) و در آن بهشت زبان شوق به تقديس خدا گشايند كه بار الها تو از هر نقص و آلايش پاك و منزهى و درود آنها در بهشت «سلام» است و آخرين سخنشان حمد پروردگار عالميان است. (10) و اگر خدا به عقوبت عمل زشت مردم و دعاى شرّى كه در حق خود مىكنند به مانند خيرات تعجيل مىفرمود مردم همه محكوم مرگ و هلاك مىشدند و ليكن ما آنان را كه به لقاى ما اميدوار نيستند به همان حال سرگردانى در كفر و طغيان رها مىسازيم. (11) و هر گاه آدمى را رنج و زيانى رسد همان لحظه به هر حالت باشد از خفته و نشسته و ايستاده فورا ما را به دعا مىخواند و آن گاه كه رنج و زيانش را بر طرف سازيم باز به حال غفلت و غرور چنان باز مىگردد كه گويى هيچ ما را براى دفع ضرر و رنجى كه به او رسيده بود نخوانده است! اعمال زشت تبهكاران اين چنين در نظرشان زيبا جلوه داده شده است. (12) و محقّقا ما اقوام و مللى را پيش از شما به كيفر ظلمشان سخت به دست هلاك سپرديم و نيز به كيفر آنكه پيغمبرانى با آيات و معجزات بر آنها آمد باز هيچ ايمان نياوردند. ما اين گونه مردم بد عمل را به كيفر مىرسانيم. (13) سپس ما بعد از آنها شما را در زمين جانشين كرديم تا بنگريم كه چگونه عمل خواهيد كرد. (14)