و ما هر گاه بر آدميان بعد از آنكه آنان را رنج و زيانى رسيد رحمتى فرستيم آن گاه در محو آيات ما مكر و سياست به كار مىبرند. بگو: مكر و سياست الهى سريعتر است، همانا رسولان ما (فرشتگان و قواى عالم) مكرهاى شما را مىنويسند. (21) اوست آن كه شما را در برّ و بحر سير مىدهد تا آن گاه كه در كشتى نشينيد و كشتى با باد ملايمى سرنشينان را به حركت آرد و آنها بدان شادمان و خوشوقت باشند ناگاه باد تندى بر كشتى بوزد و سرنشينان از هر جانب به امواج خطر در افتند و خود را در ورطه هلاكت ببينند آن زمان خدا را به اخلاص و دين فطرت بخوانند كه (بار الها) اگر ما را از اين خطر نجات بخشى ديگر هميشه شكر و سپاس تو خواهيم كرد. (22) اما پس از آنكه خدا از غرق نجاتشان داد باز در زمين به ناحق ظلم و ستمگرى آغاز كنند. اى مردم شما هر ظلم و ستم كنيد منحصرا به نفس خويش كنيد در پى متاع فانى دنيا، آن گاه در آخرت به سوى ما باز مىگرديد و شما را به آنچه مىكردهايد آگاه مىسازيم. (23) محقّقا در مثل، زندگانى دنيا به آبى ماند كه از آسمانها فرو فرستاديم تا به آن باران انواع مختلف گياه زمين از آنچه آدميان و حيوانات تغذيه كنند در هم رويند تا آن گاه كه زمين (از خرمى و سبزى) به خود زيور بسته و آرايش كند و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند ناگهان فرمان ما به شب يا روز در رسد و آن همه زيب و زيور زمين را دور كند و چنان خشك شود كه گويى ديروز هيچ نبوده است. اين گونه آيات خود را به تفصيل براى اهل فكرت بيان مىكنيم. (24) و خدا به سر منزل سعادت و سلامت مىخواند و هر كه را مىخواهد به راه مستقيم هدايت مىكند. (25)