مردم نيكوكار به نيكوترين پاداش عمل خود و زيادتيى (از لطف خدا) نايل شوند و هرگز بر رخسار آنها گرد خجلت و ذلت ننشيند، آنانند اهل بهشت و در آنجا تا ابد متنعّمند. (26) و كسانى كه مرتكب اعمال بد شدند به قدر همان اعمال زشت مجازات شوند و گرد خوارى و رسوايى بر رخسارشان نشيند، و نگهبانى از (عذاب) خدا نيابند، گويى روى آنها را قطعههايى از شب ظلمانى پوشاندهاند، آنان اهل آتش دوزخ و در آن هميشه معذبند. (27) و ما روزى همه خلق را جمع آريم آن گاه به مشركان گوييم: شما و بتهاتان در مكان خود بايستيد، سپس ميانشان جدايى افكنيم، و بتان و ساير معبودان باطل زبان گشوده گويند: شما هرگز ما را پرستش نمىكرديد. (28) پس شهادت و حكم خدا ميان ما و شما كفايت كند كه ما از پرستش شما غافل بوديم. (29) در آن روز هر شخصى جزاء اعمال نيك و بدى كه پيش از اين كرده خواهد ديد و همه به سوى خدا معبود و مولاى حقيقى خود بازگردانده شوند، و خدايان باطل كه به دروغ به خدايى مىبستند همه از دستشان برود. (30) مشركان را بگو: كيست كه از آسمان و زمين به شما روزى مىدهد؟ يا كيست كه گوش و چشمها عطا مىكند؟ و كيست كه از مرده زنده و از زنده مرده برمىانگيزد؟ و كيست كه فرمانش عالم آفرينش را منظم مىدارد؟ پس خواهند گفت: خداى يكتاست. به آنها بگو: پس چرا خدا ترس نمىشويد؟ (31) چنين خداى قادر يكتايى به حقيقت پروردگار شماست و بعد از حق و حقيقت چه باشد غير گمراهى؟ پس به كجا مىبرندتان؟ (32) اين چنين حكم شقاوت و كلمه عذاب بر فاسقان محقق شد كه ديگر ايمان نمىآورند. (33)