و به آنان كه در راه خدا كشته شوند مرده نگوييد، بلكه زنده ابدى هستند و ليكن همه شما اين حقيقت را درنخواهيد يافت. (154) و البته شما را به پارهاى از سختىها چون ترس و گرسنگى و نقصان اموال و نفوس و آفات زراعت بيازماييم، و صابران را بشارت و مژده بده. (155) آنان كه چون به حادثه سخت و ناگوارى دچار شوند (صبورى پيش گرفته و) گويند: ما به فرمان خدا آمدهايم و به سوى او رجوع خواهيم كرد. (156) آن گروهند كه مخصوص به درود و الطاف الهى و رحمت خاص خدايند و آنها خود هدايت يافتگانند. (157) سعى صفا و مروه از شعائر دين خداست، پس هر كس حجّ خانه كعبه يا اعمال مخصوص عمره به جاى آورد باكى بر او نيست كه سعى صفا و مروه نيز به جاى آرد، و هر كس به راه خير و نيكى شتابد (خدا پاداش وى خواهد داد كه) خدا قدردان و (به همه امور خلق) عالم است. (158) آن گروه (از علماى اهل كتاب) كه آيات واضحه و هدايتى را كه فرستاديم كتمان نمايند بعد از آنكه آن را براى (هدايت) مردم در كتاب آسمانى بيان كرديم، آنها را خدا و تمام لعن كنندگان (از جن و انس و ملك) نيز لعن مىكنند. (159) مگر آنهايى كه توبه كردند و به اصلاح مفاسد اعمال خود پرداختند و بيان كردند (آنچه را كه كتمان كردند)، پس توبه اينان را مىپذيرم كه منم توبه پذير و مهربان. (160) آنان كه كافر شده و به عقيده كفر مردند البته بر آن گروه، خدا و فرشتگان و مردمان همه لعن مىفرستند. (161) هميشه در جهنم (به عذاب و شكنجه) باشند، نه بر آنان تخفيف عذاب دهند و نه به نظر رحمت بنگرند. (162) و خداى شما، خداى يكتاست، نيست خدايى مگر او كه بخشاينده و مهربان است. (163)