محققا در خلقت آسمانها و زمين و رفت و آمد شب و روز، و كشتىها كه بر روى آب براى انتفاع خلق در حركت است، و بارانى كه خدا از بالا فرو فرستاد تا به آن آب، زمين را بعد از مردن زنده كرد و سبز و خرّم گردانيد، و در پراكندن انواع حيوانات در زمين، و گردانيدن بادها (به هر طرف) و در خلقت ابر كه ميان زمين و آسمان مسخّر است، در همه اين امور ادلّهاى واضح براى عاقلان است. (164) برخى از مردم (نادان) غير خدا را همانند خدا گيرند و چنان كه خدا را بايست دوست داشت با آنها دوستى ورزند، ليكن آنها كه اهل ايمانند كمال محبّت و دوستى را فقط به خدا مخصوص دارند. و اگر فرقه مشركين ستمكار وقتى كه عذاب خدا را مشاهده كنند ببينند كه قدرت خاص خدا است و عذاب خدا بسيار سخت است (از شرك خود سخت پشيمان شوند). (165) هنگامى كه بيزارى جويند رؤسا و پيشوايان (باطل) از پيروان خود و عذاب خدا را مشاهده كنند و هر گونه وسيله و اسباب از آنها قطع شود (و روابط باطل به جا نماند). (166) و آن پيروان گويند: كاش ديگر بار به دنيا باز مىگشتيم و از (اطاعت) اينان بيزارى مىجستيم چنان كه اينها (گرهى از كار ما نگشودند و) از ما بيزارى جستند! اين گونه خدا، كردار (زشت جاهلانه) آنها را مايه حسرت و پشيمانى آنان كند و آنها از عذاب آتش جهنّم بيرون شدنى نباشند. (167) اى مردم، از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه را تناول كنيد و پيروى نكنيد وساوس شيطان را، محققا شيطان از براى شما دشمنى آشكار است. (168) اين دشمن است كه به شما دستور زشتى و بدكارى مىدهد و بر آن مىگمارد كه سخنانى از روى جهل و نادانى به خدا نسبت دهيد. (169)