آنان كه به خدا ايمان آورده و به كار نيكو پرداختند خوشا بر احوال آنها، و بازگشت و مقام نيكو آنها راست. (29) ما تو را ميان خلقى به رسالت فرستاديم كه پيش از اين هم (پيغمبران و) امتهاى ديگر به جايشان بوده و در گذشتند (امر تازهاى نيست كه تو را به رسالت فرستاديم) تا بر آنها آنچه از ما به وحى بر تو رسد تلاوت كنى در حالى كه آنها به خداى مهربان كافر مىشوند، بگو: او خداى من است و جز او خدايى نيست، من بر او توكل كردهام و روى اميدم همه به سوى اوست. (30) و اگر قرآنى بود كه با (اعجاز بيان) آن كوهها به رفتار مىآمد و زمين از هم مىشكافت و با مردگان سخن گفته مىشد (همين قرآن با عظمت است كه با وجود آن باز ايمان نمىآورند). بلكه فرمان همه عالم با خداست (هر چه خواهد به مشيّت ازلى مىكند) آيا مؤمنان هنوز ندانستهاند كه خدا اگر بخواهد همه مردم را (به الزام و جبر) هدايت مىكند؟ و (اين نه مصلحت است زيرا بايد) كافران پيوسته از كردار زشتشان به كيفر و سركوبى رسند يا مصيبتى نزديك ديار آنها فرود آيد تا آن گاه كه (در محشر هم) وعده خدا (بر هلاك آنها) فرا رسد، كه خدا خلاف وعده نخواهد كرد. (31) و مردم به رسولان پيش از تو هم استهزاء بسيار كردند من هم به كافران فرصت دادم آن گاه ايشان را به عقوبت گرفته و با چه عقاب سخت به كيفر رسانيدم. (32) آيا خدايى كه نگهبان همه نفوس عالم با آثارشان است (فراموش كردند)؟ و براى خدا شريكانى جعل كردند، بگو كه نام خدايان خود برگوييد (كه اينها كيستند و اثر اينان چيست و از چه رو مستحق پرستش شدند؟) يا اين كه شما مردم نادان مىخواهيد خدا را به چيزى كه در زمين از آن آگاه نيست آگه سازيد؟! يا آنكه به ظاهر سخنى (كه خود هم حقيقتى بر آن قائل نيستيد) مىگوييد؟ بلكه كافران را مكر و فسونشان در نظر زيبا آمده و از راه خدا باز ماندند، و هر كس را خدا به گمراهى واگذارد ديگر هيچ كس وى را هدايت نتواند كرد. (33) چنين گمراهان در زندگانى دنيا (به انواع بلا) معذبند و البته عذاب عالم آخرت سختتر است، و از (قهر) خدا ابدا نگهدارى ندارند. (34)