وصف بهشتى كه متقيان را وعده دادند چنان است كه نهرها زير درختانش جارى است و مأكولاتش هميشگى و سايه آن برقرار است، اين بهشت سرانجام اهل تقواست و سرانجام كافران آتش دوزخ است. (35) و آنان كه ما بر آنها كتاب فرستاديم (يعنى مؤمنان اهل كتاب و مسلمانان) به اين (كتاب با عظمت قرآن) كه بر تو نازل شد بسيار خوشوقتند، و جماعتى از آنها (مانند كفار اهل كتاب و قريش) برخى آيات را انكار مىكنند. بگو: من مأمورم كه خداى يكتا را پرستم و هرگز به او شرك نياورم، به سوى او دعوت مىكنم و بازگشت من به سوى اوست. (36) و همچنين ما قرآن را كتابى با حكمت و فصاحت عربى فرستاديم، و اگر با اين علم و دانش كه بر تو آمد باز پيرو ميل جاهلانه آنها شدى ديگر مدد و نگهبانى از (قهر) خدا نخواهى داشت. (37) و محققا ما رسولانى پيش از تو فرستاديم و براى همه آنان (مانند تو) زنان و فرزندان مقرر نموديم (يعنى همه رسل بشر بودند، يكى فرشته نبود كه از لوازم بشرى بىنياز باشد) و هيچ پيغمبرى را نرسد كه بى اذن خدا آيت و معجزى آورد، كه هر امرى را وقتى معين مرقوم است. (38) خدا هر چه را خواهد (از احكام يا حوادث عالم) محو و هر چه را خواهد اثبات مىكند و اصل كتاب (آفرينش) نزد اوست. (39) و اگر ما (در حيات تو) بر تو برخى از آن وعده عذابى كه به كافران داديم پديدار كنيم يا آنكه (پيش از آن وقت) تو را به ديدار آخرت بريم، به هر حال بر تو تبليغ (حكم خدا) و بر ما حساب (خلق) است (و تعيين وقت عذاب و حساب يا عفو بندگان از وظايف نبوت نيست). (40) آيا مردم نديدند كه ما (به فرستادن رسولان) عزم سرزمين (كافران جاهل) كرده و از هر طرف آن مىكاهيم (و بر بلاد و قدرت اهل ايمان مىافزاييم)؟ و تنها خداست كه در جهان فرمان مىدهد و هيچ كس بر رد حكمش قادر نيست و اوست كه در يك لحظه حساب همه خلق بىشمار را مىكند. (41) و پيش از اينان هم بسيارى كافران مكرها (بر ضد رسولان) كردند (و عاقبت همه هلاك شدند) كه همه مكر و تدبيرها نزد خداست، او مىداند هر كس به چه كار و انديشه است، و كافران به زودى خواهند يافت كه عاقبت خوش و منزل سعادت براى كيست. (42)