و از انواع نعمتهايى كه از او درخواست كرديد به شما عطا فرمود، و اگر نعمتهاى (بى انتهاى) خدا را بخواهيد به شماره آوريد هرگز حساب آن نتوانيد كرد، (با اين همه لطف و رحمت خدا) باز انسان سخت ستمگر و كفر كيش و ناسپاس است. (34) و (يا دآر) وقتى كه ابراهيم عرض كرد: پروردگارا، اين شهر (مكه) را مكان امن و امان قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بتان دور دار. (35) پروردگارا، اين بتان (و بتتراشان) بسيارى از مردم را گمراه كردند، پس هر كس (در راه توحيد و خداپرستى) پيرو من است او از من است و هر كه مخالفت من كند (و راه شرك و عصيان پويد اختيارش با توست كه) تو خداى بسيار بخشنده و مهربانى. (36) پروردگارا، من برخى از ذرّيّه و فرزندان خود را به وادى بىكشت و زرعى نزد بيت الحرام تو مسكن دادم، پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس تو دلهايى از مردمان را به سوى آنها مايل گردان و به انواع ثمرات آنها را روزى ده، باشد كه شكر تو به جاى آرند. (37) پروردگارا، تو به هر چه ما پنهان و آشكار كنيم بر همه آگاهى (كه تو خدايى) و بر خدا البته هيچ چيز در زمين و آسمان پنهان نيست. (38) ستايش خداى را كه به من در زمان پيرى دو فرزندم اسماعيل و اسحاق را عطا فرمود (و درخواست مرا اجابت كرد) كه پروردگار من البته دعاى بندگان را شنواست. (39) پروردگارا، مرا و از ذرّيّهام نيز كسانى را نمازگزار گردان، و بار الها دعاى مرا بپذير. (40) بار الها، روزى كه (ميزان عدل و) حساب به پا مىشود (تو در آن روز سخت) بر من و والدين من و همه مؤمنان (از كرم) ببخشا. (41) و (اى رسول ما) هرگز مپندار كه خدا از كردار ستمكاران غافل است، بلكه (كيفر) ظالمان را به تأخير مىافكند تا آن روزى كه چشمها (يشان) در آن روز خيره و حيران است. (42)